Heimildasíða

Tengt Siglufirði

Mikael Þórarinsson

Mikael Þórarinsson fæddist í Siglufirði 4. september 1920. Hann lést á Sjúkrahúsi Siglufjarðar 18. nóvember 2013.

Foreldrar hans voru þau

  • Þórarinn Ágúst Stefánsson smiður, f. á Möðruvöllum í Héðinsfirði 12. ágúst 1880, d. 15. júní 1933 í Siglufirði og
  • Sigríður Jónsdóttir húsmóðir, f. að Staðarhóli í Siglufirði, 25. desember 1885, d. 16. maí 1975 í Siglufirði.

Mikael var sjöundi í röð tíu systkina sinna sem komust flest á legg, systkini Mikaels voru

  • Jón Friðrik Marinó Þórarinsson, f. 2. maí 1905, d. 20. mars 1979.
  • Erlendur Guðlaugur Þórarinsson, f. 1907, d. 1910.
  • Sigríður Þórarinsdóttir f. 1909, d. 1910.
  • Erlendur Guðlaugur Þórarinsson, f. 21. júlí 1911, d. 16. nóvember 1999.
  • Stefán Valgarð Þórarinsson, f. 10. júlí 1914, d. 26. júní 1985.
  • Sigurgeir Þórarinsson, f. 29. júní 1917, d. 17. mars 1994.
  • Júlíus Þórarinsson, f. 18. ágúst 1923.
  • Hólmsteinn Þórarinsson, f. 1. desember 1926 og
  • Einar Þórarinsson, f. 9. júní 1929.
Mikael Þórarinsson

Mikael Þórarinsson

Mikael kvæntist Katrín Þórný Jensdóttir þann 8. apríl 1950, hún er fædd á Ísafirði 8. desember 1928.
Foreldrar hennar voru þau

  • Jens Karl Magnús Steindórsson f. á Melum í Víkursveit 28. október 1902, d. á Ísafirði 14. febrúar 1965 og
  • Guðrún Þórðardóttir, fædd á Hrúti í Ásahrepp 4. nóvember 1905, d. á Ísafirði 28. maí 1972.

Mikael og Þórný var fimm barna auðið.

  • 1) Jens Gunnar Mikaelsson, f. 8. júní 1949, maki Sigrún Friðriksdóttir, f. 11. júlí 1947 og eiga þau fjögur börn.
  • 2) Hallfríður Emilía Mikaelsdóttir, f. 4. október 1950, maki Lars Olav Grande, f. 20. nóvember 1950 og eiga þau tvö börn.
  • 3) Þórdís Mikaelsdóttir, f. 4. júní 1953, maki Sigurgeir Hrólfur Jónsson, f. 31. maí 1955 og eiga þau tvö börn.
  • 4) Regína Erla Mikaelsdóttir, f. 27. apríl 1955, maki Einar Moritz Karlsson, f. 12. janúar 1958 og eiga þau fjögur börn.
  • 5) Ragnar Mikaelsson, f. 6. nóvember 1957, maki Marit Solbakken, f. 13. júlí 1966, eiga þau tvö börn.

Útför Mikaels fer fram frá Siglufjarðarkirkju í dag, 30. nóvember 2013, og hefst athöfnin kl. 14.

Það er svo margt sem á heima hérna en ég hef víst ekki endalaust pláss. Ég þarf auðvitað ekkert að benda á það að afi var hvers manns hugljúfi, hann elskuðu allir.

Hann er einn af þessum alvöru Siglfirðingum. Borgin átti aldrei hug hans og ég hugsa að hægt sé að telja á fingrum annarrar handar hversu oft hann kom í borgina.

Afa þekktu allir Siglfirðingar enda bjó hann á miðjum aðalfótboltavelli bæjarins í minni æsku. Hann bjó lengi vel á miðri eyrinni og garðinn lánaði hann til knattspyrnuiðkunar okkar krakkanna. Oft voru haldin þar mót. Þetta var fyrsti grasvöllur bæjarins, ásamt Blöndalstúninu, enda ólumst við upp við að æfa á mölinni.

Malarvöllurinn var líka mikilvægur partur af lífinu, þangað sótti hann alla leiki. Ég man varla eftir afa nema horfandi á íþróttir.

Það var oft gott að hafa afa í miðbænum. Það var ekki svo óalgengt að við Eva skutumst til afa og fengum hjá honum tíkall fyrir bland í poka á Billanum. Ætli ég skuldi honum ekki nokkra upphæð ef þetta yrði uppreiknað. Það var líka gott að vita af afa niðri í Ramma en þegar enginn var heima þá gat maður skotist til hans í vinnuna sem var alls ekki svo óalgengt. Ég er viss um að honum þótti hvíldin góð enda vorum við aldrei send í burtu. Hann var aldrei upptekinn þó hann hefði nóg að gera.

Svo er það harmónikkan og orgelið. Afi mátti varla sjá slíka gripi án þess að taka lagið, sérstaklega í kringum jólin. Við eyddum mörgum jólum saman, það var bara hefð. Ég get sagt þér það núna en mikið var ég feginn þegar þú hættir að borða og ég komst í pakkana.

En við eldumst víst öll. Þegar ég varð sextán og fór í burtu í skóla var mér skipt út. Í heiminn kom hún Helga Guðrún. Það var ótrúlegt að fylgjast með þeim, þau smullu strax og urðu algjörir perluvinir.

Það var alltaf fastur liður í heimsókninni norður að kíkja til ömmu og afa. Það var gaman að fylgjast með þér í kringum litlu börnin og þrátt fyrir að vera orðinn talsvert lúinn varst þú alltaf til í að sitja með þau.

Að kíkja til þín síðustu ár var sérstakt. Mér fannst oft eins og ég væri að sjá þig í síðasta skipti og hafði oft orð á því við Hjördísi. Oft varst þú orðinn ferlega lúinn en þú bjóst að því að hafa alla tíð verið hraustur. Það var gamli hraustleikinn sem hélt þér gangandi svona lengi þrátt fyrir að margt annað væri farið að gefa sig, þú misstir þó aldrei húmorinn.

Í síðasta skiptið sem við hittumst þá vissi ég það. Við kíktum til þín og við fundum að það var kveðjustundin, ég fann það svo sterkt að ég snéri aftur við þegar ég var að ganga frá stofunni þinni og kvaddi þig aftur, ég sá að þú varst tilbúinn.

En jæja afi, ég fæ víst ekki allt blaðið og geymi restina fyrir okkur. Ég reyni að minna börnin á afa Mikka mús, já, æ fyrirgefðu, þetta festist bara hjá þeim.

Afi minn, þetta er bara kveðja okkar fjölskyldunnar til þín. Hafðu það sem allra best þar sem þú ert. Ég veit að þar er nóg af fólki sem bíður spennt eftir að hitta þig. Við skulum leyfa þeim að eiga tímann þangað til við kíkjum yfir til þín.

Jón Gunnar Sigurgeirsson.
-------------------------------------------------

  • Nú hefur það því miður gerst
  • að vond frétt til manns berst.
  • Kær vinur er horfinn okkur frá
  • því lífsklukkan hans hætti að slá.
  • Rita vil ég niður hvað hann var mér kær
  • afi minn góði sem guð nú fær.
  • Hann gerði svo mikið, hann gerði
  • svo margt
  • og því miður get ég ekki nefnt það allt.
  • Að tala við hann var svo gaman
  • á þeim stundum sem við eyddum
  • saman.
  • Hann var svo góður, hann var svo klár
  • æ, hvað þessi söknuður er svo sár.
  • En eitt er þó víst
  • og það á við mig ekki síst
  • að ég sakna hans svo mikið, ég sakna hans svo sárt
  • hann var mér góður afi, það er klárt.
  • En alltaf í huga mínum verður hann
  • afi minn góði sem ég ann
  • í himnaríki fer hann nú
  • þar verður hann glaður, það er mín
  • trú.
  • Því þar getur hann vakað yfir okkur
  • dag og nótt
  • svo við getum sofið vært og rótt
  • hann mun ávallt okkur vernda
  • vináttu og hlýju mun hann okkur senda.
  • Elsku afi, guð mun þig geyma
  • yfir okkur muntu sveima
  • en eitt vil ég þó að þú vitir nú
  • minn allra besti afi, það varst þú.

(Katrín Ruth.)
---------------------------------------------------

Ástkæri afi okkar er farinn á vit feðra sinna eftir langa og fallega ævi á þessari jörð. Það er með kökk í hálsi og tár á hvarmi sem við skrifum nokkur fátækleg orð um hann afa okkar.

Afi okkar var að jafnaði hæglátur maður og dagfarsprúður. Hann var ekki sú manngerð sem göslaðist í gegnum lífið með hávaða og látum þó að mikið væri um hlátrasköll og prakkarastrik. Já, hann afi var mikill stríðnispúki og það var eitt af því sem við elskuðum við hann. Hann var einnig mikill tónlistarmaður og var vanur að spila falleg lög á harmonikkuna fyrir okkur, sem og píanóið og munnhörpuna.

Sú minning er grafin í hjarta okkar. Fallegri sál og jafn barngóðan mann var vart hægt að finna þar sem hann vildi allt fyrir náungann gera. Minningin í æsku um að fá sér blund í fanginu á afa eftir ærslafullan dag í leik er eitthvað sem mun ylja okkur um hjartarætur þar til við munum sjá hann á ný í öðru lífi. Við héldum í okkar barnslegu trú að hann yrði hér alltaf með sögurnar sínar og alla þá visku sem hann bjó yfir.

Elsku afi, það er skrítið að hugsa til þess að þú sért farinn frá okkur. Takk fyrir allar frábæru stundirnar sem við áttum saman. Það var enginn eins og þú, með grallaraglottið fræga. Þú varst einstakur maður, hæglátur, góðhjartaður, vingjarnlegur, traustur og engum líkur.

Við söknum þín og missir okkar er mikill en minningin um góðan mann mun lifa með okkur um ókomin ár.

Þín barnabörn,

Auður Kapitola, Ragna Dís, Eva Karlotta, Mikael Þór og fjölskyldur.
---------------------------------------------------------------------------------------

Þá er einn aldinn félagi í viðbót fallinn frá. Einn af þessum hörðu og ósérhlífnu sem skildu ekki fólk sem vék sér undan verkum.

Sem krakki komst ég snemma í návígi við Mikael Þórarinsson. Hans stóra fjölskylda og reyndar ætt hans öll voru mikið skíðafólk, bæði iðkendur og áhorfendur. Fjölskyldan mætti á flest skíðamót á Siglufirði og stóð á hliðarlínunni og hvatti sitt fólk.

Löngu síðar lágu leiðir okkar saman í frystihúsi Þormóðs Ramma hf. þar sem Mikki vann við frystitækin til margra ára. Það voru ekki allir sem að fögnuðu þegar lítt reyndur stjórnandi kom og ætlaði að segja gömlum jöxlum til við störf þeirra.

Frá fyrsta degi fann ég viðmót hjá Mikka þar sem hann hefur sennilega hugsað hvort það ætti ekki að gefa þessum unga manni smátíma til að sanna sig. Eftir það fannst honum ávallt að hann ætti eitthvað smá í mér. Það varð grunnurinn að vináttu okkar.

Starfsskilyrði við frystingu á fiski á fyrri árum þættu vart boðleg í dag. Þar blandaðist saman vatnselgur og kuldi sem oft skildi eftir svellbunka á gólfum. Það þurfti því sterka einstaklinga til að vinna við slík skilyrði. Þannig maður var Mikki. Hreystimenni og rammur að afli.

Eftir að Mikki lét af störfum var hann duglegur að fara í gönguferðir og vera úti meðal fólks. Þegar við rákumst hvor á annan í heimsóknum mínum til Siglufjarðar þá tókum við oft smáspjall. Þrátt fyrir að Mikki hefði nánast tapað allri heyrn og ég ekki viss um hvað hann greip af því sem ég sagði þá sagði bros hans allt sem segja þurfti. Hann var ánægður og honum leið vel. Með jafnaðargeði fór hann í gegnum lífið.

Ég kveð þennan aldna höfðingja með þakklæti fyrir að hafa fengið að vera honum samferða í gegnum þessi ár. Guð blessi minningu Mikka. Hvíldu í friði.

Róbert Guðfinnsson.