Valey Jónasdóttir

Valey Jónasdóttir fæddist á Siglufirði 21. nóvember 1931. Hún lést á Sjúkrahúsi Siglufjarðar 28. júlí 2019.

Foreldrar hennar voru Jónas Jónasson, f. 3. mars 1892, d. 6. jan. 1962, og Jóhanna Jónsdóttir, f. 4. júlí 1889, d. 10. feb. 1942.

Systkini Valeyjar voru Kári, Gísli, Ingibjörg (Abba) og Valtýr Jónasson.

Valey giftist 1957 Gunnari Jóhannssyni sjómanni, f. 6. febrúar 1927, d. 23.4. 2015, og byrjuðu þau búskap sinn á Lindargötunni, fluttu síðar á Laugarveg 12.

Síðar keyptu þau hjónin Knattborðsstofu á Lækjargötu 8 og svo bjuggu þau að Hafnartúni 4. Síðustu árin dvaldi Valey í Skálarhlíð og síðan á Sjúkrahúsi Siglufjarðar.

Börn Valeyjar og Gunnars eru

Valey Jónasdóttir

Óðinn Gunnarsson, maki Una Agnarsdóttir,
Jóhanna Gunnarsdóttir, maki Arnbjörn Eyþórsson,
Jökull Gunnarsson, maki Ásta Sigfúsdóttir, og
Ingibjörg Jóhannsdóttir, maki Björn Tryggvason.
Fyrir átti Valey son, Arnþór Þórsson, sambýliskona Brynja Baldursdóttir.

Valey ólst upp á Siglufirði en kornung fór hún í sveit á sumrin í Tungu, á Barði í Fljótum og síðan að Höfða á Höfðaströnd. Um 16 ára fékk hún vinnu við konfektgerð, síðan fór hún og vann eitt sumar í Vestmannaeyjum.

Valey fór í Kennaraháskólann og lauk því námi 1955 og stofnaði hún smábarnaskóla fyrir sex ára börn sem hún rak í nokkur ár og hóf síðar kennslu við barnaskóla Siglufjarðar þar sem hún hætti vegna aldurs.

Valey fékk lömunarveikina níu mánaða gömul og lamaðist hún öll hægra megin. Hún fékk mátt aftur að hluta til eftir fjögurra ára aldur en hún var ávallt lömuð í hægri hendi.

Valey starfaði mikið í Sjálfsbjargarfélagi Siglufjarðar sem var stofnað 9. júní 1958 og var Valey fyrsti formaður Sjálfsbjargar á Íslandi.

Valey hafði mikinn áhuga á gönguskíðum og fylgdist vel með öllum skíðamótum. Útför Valeyjar fer fram í dag, 10. ágúst 2019, og hefst athöfnin klukkan 14.

--------------------------------------------

Mamma.

Ég var erlendis þegar ég fékk fréttina um að mamma væri dáin. Það kom mér mikið á óvart, allavega í byrjun. Ég var búin að tala við hana tveimur dögum áður og þá datt mér ekki í hug að það væri í síðasta skiptið. Hún hafði líka farið í sumarbústað með bróður mínum nokkrum dögum áður og var það mikil ánægjustund fyrir hana.

Það sem mig langar að segja um mömmu er það að hún var mikil kjarnorkukona eins og þeir vita sem þekktu hana. Ég kunni þó að meta kosti hennar meira eftir því sem ég varð sjálf eldri. Áður fyrr voru ráðin hennar sem hún gaf mér eitthvað sem ég hlustaði ekki endilega á, en eftir því sem árin liðu skynjaði ég hversu rétt hún hafði oft fyrir sér og hvað hún bar hag minn fyrir brjósti með þessum ráðum.

Ævi hennar var ekki alltaf auðveld. Hún fékk lömunarveikina níu mánaða og lamaðist öll hægra megin.

Hún fékk síðan mátt í hægri fótinn en ekki höndina en hún lét það ekki hafa áhrif á það sem að hún hafði fyrir stafni. Hún menntaði sig og átti börn, vann mikið fyrir Sjálfsbjörg sem var hennar hjartans mál.

Mamma vildi að við systkinin menntuðum okkur og lagði hún mikla áherslu á það við okkur öll, sendi okkur suður og hún og pabbi studdu við okkur fjárhagslega svo að þetta gengi allt upp.

Það hefur samt verið ótrúlega sárt oft á tíðum að eiga mömmu og pabba sem búa á öðrum stað.

Ég fór ófús að heiman 16 ára og ég flutti í raun aldrei heim aftur, bara heimsókn á sumrin og um jól.

Mamma var samt ótrúlega dugleg við að fylgjast með öllu sem gerðist hjá mér og kom í allar veislur ef hún mögulega komst, enda hafði hún mjög gaman af að ferðast og að vera í fjölmenni.

Síðustu árin hafa samt verið erfið þar sem ég hitti hana ekki eins oft og ég hefði viljað. Ég fór auðvitað í heimsókn og talaði við hana oft í viku en það er sárt að hafa ekki getað umgengist hana meira þegar hún var orðin svona fullorðin. En svona er lífið og tilveran og ég ætla ekki að dvelja við slíkar hugsanir heldur minnast hennar mömmu sem ég er svo stolt af.

Ingibjörg Gunnarsdóttir.
--------------------------------------------------------

Í dag er ég að kveðja frænku mína Valeyju Jónasdóttur.

Ég heimsótti Valeyju á Sjúkrahús Siglufjarðar fyrir nokkrum vikum þar sem við rifjuðum upp góðar minningar frá því í gamla daga, ég að saga út jólasveina og Valey að mála, síðan seldum við þetta á jólamarkaðnum. Í þessari síðustu heimsókn minni til hennar sá ég að frænka mín var farin að gefa eftir í lífsbaráttunni en okkur þótti vænt um að geta spjallað.

Valey var yngst af sínum systkinum sem í dag eru öll fallin frá. Hún missti móður sína mjög ung og fékk sjálf lömunarveikina og var alla tíð með annan handlegginn lamaðan. Valeyju tókst mjög vel að aðlagast þessu og gerði meira með annarri hendinni en margir í dag gera með báðum höndum.

Mér varð hugsað til Valeyjar þegar þriggja ára afabarnið mitt svaraði mér þegar ég bað hana að sækja sokkana mína „afi, hefur þú ekki tvær hendur?“ sagði hún.

Fjórtán ára gamall fór ég mína fyrstu ferð til Reykjavíkur. Fékk að fara með togaranum Elliða og var að fara í sumarvinnu. Þá leigði Valey pínulítið herbergi á Frakkastíg. Ég kom til Valeyjar um miðja nótt, enginn dyrasími og lítið um aðra síma. Þá sá ég opinn glugga á efri hæð og kallaði stanslaust „Valey, Valey“. Allt í einu kom hún út í gluggann og var smá tíma að átta sig en svo færðist þetta frábæra bros yfir hana og hún kallaði „ert þetta þú, Jónas minn“.

Þetta var Valey, endalaust með bros á vör og opinn faðminn. Á þessum tíma var hún við nám í Kennaraskólanum.

Hún var engin venjuleg kona hún Valey, hörkudugleg og bráðskörp. Hún var einn að stofnendum Siglufjarðardeildar Sjálfsbjargar 1958 og fyrsti formaður félagsins. Hún starfaði í áraraðir sem kennari við Barnaskóla Siglufjarðar og því samhliða með heimakennslu. Þá ráku hjónin Biljardstofuna á Siglufirði.

Okkur hjónunum þótti alltaf frábært að heimsækja Valeyju og Gunnar á Hafnargötuna. Þar gátum við Gunnar rætt endalaust um allt er viðkom sjómennsku og töfraði Valey fram þvílíka veislu úr eldhúsinu.

Mér er ómögulegt að skilja hversu miklu hún áorkaði, sjómannsfrúin, útivinnandi með stórt heimili og fimm börn. Samt hafði hún alltaf tíma fyrir svo margt, svo sem föndur, listmálun, postulín og ýmsa handavinnu.

Valey fylgdist vel með allri sinni stórfjölskyldu og var virk á samfélagsmiðlum fram á síðasta dag.

En allt endar þetta, hvort sem það er gleði eða sorg. Ég á Valeyju frænku minni mikið að þakka.

Við hjónin sendum öllum aðstandendum Valeyjar okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Jónas og Ólöf.

Nú er hún farin elsku Valey okkar. Valey var yngst systkina sinna, systir pabba og bjó á Siglufirði eins og við. Í okkar minningu var hún rausnarleg og var alltaf tilbúin til þess að deila eða gefa frá sér. Það var gott að koma til þeirra Gunnars og alltaf var fundið eitthvað skemmtilegt að gera og mikið leikið við unga gesti.

Sum okkar fóru í sex ára bekk hjá Valey áður en sá bekkur fór í grunnskólann og þar var blandað saman námi og skapandi leik.

Valey var mjög listræn og hæfileikarík á því sviði og liggur víða eftir hana handverk, hvort sem það voru myndir, málað á postulín eða tré svo eitthvað sé talið. Þegar við vorum börn fengum við yfirleitt heimagerðar jólagjafir sem fjölskyldan útbjó og Gunnar lét ekki sitt eftir liggja, hvort sem það var Fúsi flakkari, bangsi til þess að kríta á eða myndarammar fyrir myndirnar hennar.

Hún hafði mjög gaman að því að fara til berja og kenndi okkur sjálfbærni berjatínslunnar þar sem hún boðaði að það ætti eingöngu að tína stóru berin og koma síðan á sömu þúfuna aftur eftir nokkra daga og tína meira, alltaf að kenna.

Heima hjá okkur var hún á haustin stundum kölluð berja-Rósa, meðal annars vegna þess að hún fann yfirleitt ber fyrst á haustin og kom alltaf á afmælisdaginn hennar mömmu 28. júlí með ber til að færa henni.

Almennt hafa krakkar ekki gaman af heimsóknum til fullorðinna ættingja, en það var enginn hissa þegar krakkarnir okkar sóttu í að heimsækja Valeyju og Gunnar þar sem alltaf var tekið vel á móti þeim, spjallað við þau eins og þau væru fullorðið fólk og þeim yngri fundið eitthvað skapandi að gera.

Sendum Adda, Óðni, Jóhönnu, Jökli, Ingu og fjölskyldum þeirra innilegar samúðarkveðjur.

Jónas, Guðrún og Baldvin Valtýsbörn.

----------------------------------------------------------------

Valey Jónasdóttir kemur mjög við sögu skólastarfs á Siglufirði um nærri hálfrar aldar skeið. Ung sótti hún sér menntun í Kennaraskóla Íslands og lauk kennaraprófi árið 1955. Eftir heimkomu til Siglufjarðar stofnaði hún einkaskóla sinn, smábarnaskóla, sem hún starfrækti á heimili foreldra sinna við Lindargötu í 10 ár. Þar kenndi hún 5-6 ára börnum undirstöðuatriði lesturs og skriftar og einfalt föndur. Eiga margir Siglfirðingar góðar minningar úr betristofunni á Nefsstöðum frá þessum árum. Valey réðst til Barnaskóla Siglufjarðar 1956 þar sem hún starfaði og síðar í Grunnskóla Siglufjarðar allt til ársins 1997.

Valey var í augum nemenda sinna og samstarfsfólks svipmikill og duglegur kennari. Hún var mjög opin fyrir nýjungum í kennsluháttum og þróun skólastarfsins. Yngri kennurum og óreyndari var hún afar hjálpfús og traust og síviljug að miðla af þekkingu sinni og reynslu. Valey fékkst alla tíð við bekkjarkennslu þar sem hún fylgdi eftir árgöngum frá fyrstu skólaárum til 13 ára aldurs. Það var mjög skýrt í starfi hennar hve ríkan skilning hún hafði á því að vera skapandi í kennslu og öllu námi og þjálfa bæði huga og hönd nemenda sinna – eins og nýjustu námskenningar kveða á um.

Um leið og Valey var jákvæð gagnvart nýjungum var hún fastheldin á góðar hefðir sem skiptu máli fyrir samfélagið. Fyrir hennar áhrif var gamli sólarsöngurinn „Kom blessaða sól með birtu og yl til barnanna á landinu kalda...“ endurvakinn í skólastarfinu og fluttur 28. janúar ár hvert í kirkjutröppunum af nemendum á yngri stigum grunnskólans. Ljóðið samdi Hannes Jónasson árið 1917.

Við minnumst Valeyjar líka sem mikillar félagshyggjukonu sem alltaf var tilbúin að leggja lið hinni eilífu baráttu um betri heim.

Við fyrrverandi samkennarar þökkum löng og góð kynni.

Guðný og Örlygur.

-------------------------------------------------------

Merkiskonan Valey Jónasdóttir er fallin frá.

Valey var tæplega ársgömul þegar hún fékk lömunarveiki og lamaðist á öðrum fæti og handlegg. Móðir hennar sá til þess að barnið færi suður í endurhæfingu. Var hún einn vetur í þjálfun sem reyndist vel. Samt bar Valey merki fötlunar alla tíð. Það aftraði henni þó ekki í að taka fullan þátt í lífinu.

Hún ól allan sinn aldur á Siglufirði fyrir utan fjögur ár í kennaranámi. Það var ekki algengt í þá daga að fatlaðir legðu fyrir sig langskólanám. Eftir að Valey kom aftur heim varð hún stundakennari við Barnaskóla Siglufjarðar þar sem hún kenndi í nær hálfa öld.

Valey hélt við þeirri hefð að börnin syngju ljóð ár hvert. Ljóð heitir Til sólarinnar og var samið af Hannesi Jónssyni og sungið undir þýsku lagi. Eftir að Valey hætti kennslu féll þessi hefð niður um árabil. En rétt fyrir aldamótin var söngurinn endurvakinn með aðstoð Valeyjar. Síðan hefur öllum nemendum við Barnaskólann verið kenndur söngurinn og er hann nú fluttur 28. janúar ár hvert.

Árið 1958, 9. júní, var fyrsta Sjálfsbjargarfélagið á landinu stofnað og var það að tilstuðlan Sigursveins D. Kristinssonar. Aðeins viku fyrir stofnfund félagsins hafði Valey gengið í hjónaband með Gunnari Jóhannssyni sjómanni og eignuðust þau fimm börn.

Sigursveinn bað hana um að gerast formaður félagsins þar sem hún hafði sýnt stofnun þess mikinn áhuga. Hún tók vel í tillögu hans og varð formaður. Hún vann mikið fyrir Sjálfsbjörg, reyndar varð hún að draga úr starfinu eftir að börnin voru orðin fjögur. Samt sem áður hélt hún áfram að vinna að málefnum Sjálfsbjargarfélaga. Valey lagði mikla áherslu á að réttindi karla og kvenna væru söm og jöfn hvað varðaði fjárhagslegan stuðning frá því opinbera. Á stofnfundi Sjálfsbjargar á Siglufirði bar hún upp þá tillögu að örorkulífeyrir væri greiddur án tillits til tekna maka. Þessi tillaga varð ekki að veruleika fyrr en rúmum 50 árum seinna.

Á fyrstu árum Sjálfsbjargar var mikið lagt upp úr fjáröflun og félagsstafi og lagði Valey þar mikið til af tíma sínum meðal annars voru fundir og félagsstarf haldið á heimili þeirra hjóna eða allt til þess að fjölskyldan var orðin það stór að finna þurfti annan stað fyrir starfsemina. Félagið naut velvildar íbúa og sveitarstjórnar, öll félög verða jú að afla tekna og gekk það vonum framar þar sem félagsmenn lögðu á sig mikla sjálfboðavinnu. Það voru seld merki og blöð, happdrætti og handavinna sem síðan var seld á basar. Ekki má gleyma hinum landsfræga pönnukökubakstri þegar sólin gægist aftur upp fyrir fjöllin.

Málefni Sjálfsbjargar voru ekki einu málefnin sem hún lét sig varða því hún hafði mikinn áhuga á skíðaíþróttinni og vann lengi í sjálfboðavinnu við ýmis störf til eflingar íþróttinni. Sjálf eignaðist hún ekki skíði fyrr en á fullorðinsárum, var alltaf á lánsskíðum. Það þótti ekki rétt að leggja í fjárútlát til kaupa á skíðum þar sem hún gæti ekki æft til að keppa. Á barnsárum lét sér hún nægja að renna sér á tunnustöfum.

Far þú í friði, kæra Valey. Ég sendi fólkinu þínu öllu innilegar samúðarkveðjur.

Guðríður Ólafs Ólafíudóttir, fyrrv. formaður Sjálfsbjargar lsh.

----------------------------------------------------------------

Árið er 1955. Valey er komin heim til Siglufjarðar að loknu kennaraprófi og sýnir þá áræðni að stofna smábarnaskóla/einkaskóla í húsi Jónasar föður síns á Nefstöðum við Lindargötu.

Fyrstu nemendur hennar vorum við í árgangi 1949. Lestur, skrift, föndur, leikir, söngur. Minningarnar tengjast að mestu leyti vorinu 1956 sem helgast líklega af því að við skólalok voru teknar hópmyndir af nemendum sem tala sínu skýra máli. Við stöndum þar prúðbúin, stolt og glöð og höldum á afrakstri náms og vinnu, stórum möppum skreyttum með límmiðum í ýmsum litum, stærðum og gerðum og innihaldið verkefni af ýmsum toga.

Sumir eiga þessar möppur enn eftir rúmlega sex áratugi en hjá öðrum eru þær komnar í glatkistuna. Lengst göngum við með æskuminningunum og við eigum góðar minningar um þessa skólasetu og höfum fengið ótal tækifæri til að rifja þær upp.

Mér sem þetta skrifar er eftirminnilegt að oft þennan fyrsta skólavetur taldi Valey mig masgefna. Ekki andmæli ég því. Það kom þó ekki í veg fyrir að hún réði mig sem barnapíu á unglingsárum mínum. Þar gegndi ég ýmsum ábyrgðarstörfum, auk barnapössunar. Æfði mig þar í léttum heimilisverkum svo sem að elda og skúra.

Valey var sístarfandi húsmóðir. Ótrúlega myndarleg við handavinnu, og lömun annarrar handar var henni ekki til trafala. Hún átti prjónavél og notaði hana mikið. Oft heyrðist líka í saumavélinni og ógleymanlegt er þegar hún eignaðist nýjasta módelið sem hægt var að bródera á.

Ég geymi ennþá tvo sumarkjóla sem hún saumaði á mig, annar þeirra er vel skreyttur með vélarbróderíinu og hinn puntaður með bryddingum. Mjög fallegir báðir.

Árgangur 1949 hittist nú í júlí á Siglufirði til að fagna 70 ára afmælum.

Við minntumst uppvaxtaráranna og sungum meðal annars sönginn sem við lærðum hjá Valeyju: Nú gaman, gaman er í góðu veðri að leika sér. Sólin skein og fuglarnir sungu með okkur. Bjart var yfir öllu og öllum.

Við þrjár vinkonur úr barna- og gagnfræðaskóla leigðum þessa daga, ásamt eiginmönnum, íbúð á efri hæð á Laugarvegi 12 þar sem Valey og Gunnar bjuggu á barnapössunartíma mínum.

Þar gengum við upp og niður sama stigann og ég hafði hlaupið ótal sinnum fyrir rúmlega hálfri öld. Stundum fer lífið í hringi.

Ég minnist Valeyjar með þökkum og flyt einnig hinstu kveðju og þakkir frá siglfirskum árgangi 1949.

Jóna Möller.

-------------------------------------------------------------

Valey Jónasdóttir fæddist 21. nóvember 1931. Hún lést 28. júlí 2019.

Besta amma í heimi.

Jú, það segja allir að þeir eigi eða hafi átt bestu ömmu í heimi, en amma mín var raunverulega besta amma í heimi.

Það var ekkert sem amma lét stoppa sig í að gera. Amma mín fékk lömunarveiki þegar hún var lítil og lamaðist á öðrum helmingi líkamans. Hún lét það ekki stoppa sig. Hún fékk smátt og smátt aftur mátt í líkamann og lærði að beita sér upp á nýtt. Hægri höndin var þó ennþá lömuð og þegar hún komst á vinnualdur gat hún ekki unnið við síldina á Siglufirði eins og margir aðrir. En hún lét það ekki stoppa sig. Hún fór suður í nám, lærði kennarann og hóf störf við kennslu á Siglufirði. Þegar ömmu var sagt að hún myndi aldrei ná í mann eins og afa lét hún það ekki stoppa sig. Hún giftist honum og eignaðist með honum fjögur börn.

Amma var kona sem hjálpaði öllum sem hún hjálpað gat. Hún kallaði alla barnabörnin sín af því að henni þótti það vænt um svo marga að þau gætu bara alveg eins verið hennar eigin barnabörn.

Mínar bestu minningar með ömmu eru allar þær stundir sem við áttum í berjamó við sumarbústaðinn okkar inni í Fljótum rétt hjá Sigló. Þá sat amma og tíndi af fullum krafti ofan í dollu svo hún gæti borið berin fram með afaskyri fyrir okkur barnabörnin og aðra gesti. Á meðan sátum við systurnar og tíndum eitt ber í dolluna og tvö upp í okkur og koll af kolli. Við skiluðum því yfirleitt ekki jafn miklum ágóða úr berjamó eins og amma gerði.

Einnig fannst mér hvað skemmtilegast þegar amma kom og gisti hjá okkur í bænum. Þá dundaði hún sér heima á meðan heimilisfólkið var í skóla og vinnu. Það var alltaf mikil tilhlökkun að koma heim, fá sér einn kaffibolla með ömmu og bæði slúðra og fræðast um lífssögu hennar.

Við áttum í sérstöku sambandi þessi síðustu ár áður en hún kvaddi okkur. Eftir að afi dó hringdi ég reglulega í ömmu. Við spjölluðum yfirleitt saman minnst einu sinni í viku um allt á milli himins og jarðar. Þá voru samtölin lengri á þeim dögum sem henni leið sem best og voru það samtöl sem gátu lífgað upp á daginn minn eftir erfiðan dag.

Í mörgum af þessum samtölum spurði hún mig hvort ég væri trúlofuð og passaði hún sig að minna mig reglulega á hvað það væri nú gott að eiga „vin“ og að íbúðin mín væri svo sannarlega nógu stór fyrir tvo. Ég var svo heppin að fá að kynna „vin minn“ fyrir henni rétt áður en hún kvaddi okkur og hann fékk að kynnast léttilega þeirri einstöku og hjartahlýju manneskju sem hún amma mín var.

Takk fyrir að vera besta amma í heimi, elsku amma mín. Þín verður sárt saknað.

Eir Arnbjarnardóttir.
-----------------------------------------------------

Við systurnar eigum svo frábærar minningar með ömmu. Allt frá æsku og fram á fullorðinsárin.

Amma fylgdi alltaf reglunum og gaf okkur aldrei nammi nema á laugardögum og þá var það yfirleitt eitthvað óspennandi eins og suðusúkkulaði og extra tyggjó.

En öll kvöld sem við gistum hjá ömmu og afa var boðið uppá kvöldsnarl og urðu appelsínur skornar í báta yfirleitt fyrir valinu. Þær voru einhvern veginn alltaf bestar þegar maður fékk þær hjá ömmu.

Amma var kennari í skólanum á Siglufirði og fengum við stundum að koma til Siglufjarðar á skólaönn og sitja í tíma hjá ömmu og svo hjálpaði hún okkur með öll verkefni og lærdóm sem þurfti að leysa. Hún var alveg frábær kennari og man ég svo vel þegar ég var að læra að lesa hvað það var gott að lesa með ömmu.

Amma var rosalega klár í eldhúsinu bæði í eldamennsku og bakstri. En fiskibollurnar hennar fannst mér alveg hræðilegar. Auðvitað borðaði ég þær alltaf og sagði ekki neitt enda vildi ég ekki særa ömmu.

Þegar við vorum átta ára kom amma til Reykjavíkur að passa okkur systur. Við fórum út að leika og þegar við komum inn sagði amma okkur að hún hefði bakað hátt upp í 100 fiskibollur sem hún ætlaði að frysta svo við gætum átt þegar hún væri farin. Amma var að fara heim eftir tvo daga og yrðu fiskibollur í matinn einn daginn og pizza hinn daginn og við fengum að velja hvað við fengjum fyrst.

Ég sagði að ég vildi fiskibollur fyrst og missti svo út úr mér „illu er best aflokið“.

Ömmu brá svolítið og ég þurfti auðvitað að segja henni sannleikann.

Hún sem betur fer tók þetta ekkert inn á sig eins og ég hefði haldið öll þessi ár heldur hló hún sig máttlausa og hefur aldrei hætt að segja frá þessari fyndnu sögu síðan.

Á fullorðinsárum okkar systra hefur amma alltaf verið svo þægileg og skemmtileg að tala við.

Hún og Eir spjölluðu svo oft í símann um allt og ekkert. Þær töluðu um allt frá æsku, námi, um stráka ofl. Amma var alltaf forvitin hvort að Eir væri komin með kærasta eða kærustu. Hún vildi alltaf það besta fyrir okkur og vildi bara sjá okkur hamingjusamar. Ekki fyrir svo löngu fékk hún svo að hitta frábæra kærastann sem Eir hafði nælt sér í.

Amma var alltaf svo góð við alla og kallaði alla barnabörnin sín. Allir voru velkomnir í heimsókn og öllum var velkomið að kalla hana ömmu.

Elsku amma mín, ég mun sakna þess innilega að fá að hringja í þig og koma í heimsókn og kyssa þig og knúsa og heyra allar æskusögurnar þínar.

Ég mun halda minningum um þig lifandi enda höfum við systur alltaf hvor aðra til að rifja upp gamlar sögur.

Ég elska þig, elsku amma mín.

Elfa.

Útför Valeyjar fór fram 10. ágúst 2019.