Viktor Þór Þorkelss.

Viktor Þór Þorkelsson

MORGUNBLAÐIÐ Í DESEMBER 2008

✝ Viktor Þorkelsson fæddist á Siglufirði 18. maí 1946. Hann lést 5. desember síðastliðinn.

Hann var sonur hjónanna

Þorkell Benónýsson, f. 15.9. 1920, d. 6.1. 1993, og
Margrét Brands Viktorsdóttir, f. 28.9. 1922.
Systkini Viktors eru:
Kristinn Þorkelsson
Jón Þorkelsson, f. 2.6. 1941,
Sóley Anna Þorkelsóttir, f. 6.7. 1943,
Benóný Sigurður Þorkelsson, f. 14.8. 1944,
Sólveig Þorkeldóttir, f. 2.9. 1950,
Þórdís Þorkelsdóttir, f. 22.10. 1952, og
Sigurveig Þorkelsdóttir, f. 17.12. 1954.

Viktor Þorkelsson

Viktor Þór var tvíkvæntur, fyrri kona hans var

Guðfinna Ingimarsdóttir. Með henni eignaðist hann soninn

Ingimar Viktosson, f. 29.1. 1971. Þau slitu samvistir. Ingimar er kvæntur Ingunni Rafnsdóttur, og

börn þeirra eru

Frá fyrra hjónabandi á

Ingimar dótturina

Bylgju Ösp.

Seinni kona Viktors Þórs var

Helen Svavarsdóttir. Með henni eignaðist hann þrjú börn:

Svavar, f. 8.3. 1979,
Margréti Brands, f. 12.6. 1981, og Viktor Þór, f. 30.12. 1992. Viktor og Helen slitu samvistir.

Viktor Þór ólst upp á Siglufirði þar sem hann lauk hefðbundinni skólagöngu. Hann vann ýmis störf en lengst af vann hann hjá Olíufélaginu hf., síðar N1.

Útförin fer fram frá Laugarneskirkju í dag kl. 13.
-------------------------------------------

Það var mér mikið áfall að heyra að Viddi frændi væri látinn, langt fyrir aldur fram. Viddi, sem var svo hress, kátur og sprækur, og alltaf til í að sprella og stríða litlu frænku sinni. Viddi frændi sem ég hitti síðast í sumar svo vel útlítandi að vanda og hlæjandi að bröndurunum mínum eins og hans var von og vísa.

Á svona stundum er erfitt að átta sig á lífinu og tilverunni, og finna einhverja réttlætingu í því að maður á besta aldri sé tekinn frá börnunum sínum sem hann dýrkaði og dáði. Þegar fram líða stundir munu þau, sem og við hin, geta yljað sér við ótal margar góðar minningar um frábæran mann. Ósjaldan hefur verið sögð sagan af því þegar hann gerði mig að gallharðasta krata sem sögur fara af, og það fyrir sex ára aldurinn.

Án vitundar foreldra minna hafði hann, með hinum mikla sannfæringarkrafti sínum, talið mig á það að það væri eina vitið. Þetta fékk mig til þess að ganga út um allt með kratarósina, halda kratafundi og ganga með kratabarmmerki til lengri tíma. Sú saga verður eflaust sögð ennþá oftar í framtíðinni, sem og aðrar kostulegar sögur af uppátækjum Vidda.

Elsku Ingimar, Svavar, Magga og Viktor Þór, Guð gefi ykkur styrk til að takast á við þessa miklu sorg, minningin um frábæran mann mun vísa ykkur leiðina fram á við. Ykkar frænka, Sólveig Margrét Karlsdóttir (Solla Magga). Skyndilega og óvænt er tekinn frá okkur góður vinur, Viktor Þorkelsson. Við bræðurnir viljum minnast hans saman með örfáum orðum fyrir hönd fjölskyldunnar í Straumfjarðartungu.

Við berum þá von í brjósti að geta þannig og með öðrum stuðningi létt undir með börnunum hans en þrjú þeirra bjuggu hjá pabba sínum í Mosfellsbænum. Þau urðu vitni að því þegar þessi glaðværi og hláturmildi maður var hrifinn á brott. Harmur þeirra er mikill. Símtalið sem ég fékk aðfaranótt föstudagsins 5. desember var mér mikið áfall. Svavar hringdi í mig og sagði mér lát pabba síns. Hann bað mig um að koma og vera hjá þeim systkinum um nóttina.

Ótrúlega margar hugsanir og minningar flugu í gegnum huga mér á þessari stuttu leið úr Grafarvoginum upp í Mosfellsbæinn til Svavars, Margrétar og Viktors Þórs. Auðvitað vildi ég ekki trúa þessu og óskaði þess að ég vaknaði af þessum vonda draumi sem ég vonaði að ég væri í. Ég og fjölskylda mín frá Straumfjarðartungu kynntumst Viktori fyrst fyrir rúmlega 20 árum þegar hann fluttist ásamt fjölskyldu sinni að Vegamótum á Snæfellsnesi og tók við rekstri útibús Kaupfélagsins þar. Þá strax mynduðust traust vinabönd.

Ég vann meðal annars hjá Viktori á sumrin og með skóla á árunum 1990-1992. Ég hef verið þeirrar gæfu aðnjótandi að vera í góðu sambandi við fjölskylduna alla tíð síðan. Gleðistundirnar eru margar og fyrir þær er ég þakklátur. Þegar Viktors er minnst koma helst upp í hugann orð eins og glettni, traust og gjafmildi. Það var alltaf stutt í hláturinn hjá Viktori. Hann var glettinn og jafnvel stríðinn, en alltaf traustur. Alltaf góðviljaður. Það var alveg sama hvað bjátaði á. Alltaf var Viktor mættur til að hjálpa. Stundum nægði bara að heyra hann hlæja þá voru hlutirnir í lagi.

Eftir stendur minning um góðan dreng og þakklæti fyrir að fá að vera samferða Viktori Þorkelssyni í rúm 20 ár. (BI) Góð vinátta Viktors og föður okkar er fjölskyldu okkar ofarlega í huga á þessum tímamótum. Svipuð hugsun gæti hafa flogið um huga okkar systkinanna frá Straumfjarðartungu, og reyndar móður okkar líka, þegar við fréttum andlát Viktors: Nú hittast þeir aftur, vinirnir. Báðir munu gleðjast yfir þeim endurfundum. Nú verður gantast að nýju. Hláturinn þagnar ekki.

Gleðin deyr ekki. Þeir voru góðir vinir, Viktor og faðir okkar, Ingólfur Pálsson frá Straumfjarðartungu. Sú vinátta náði reyndar til margra í fjölskyldum beggja. En eins og þeir gleðjast áreiðanlega yfir endurfundunum, gömlu vinirnir, er víst að það er sárt að fara svo snögglega frá börnunum sínum eins og raunin varð með Viktor. Eins og honum hefur áreiðanlega verið fagnað á nýjum stað er hans sárt saknað af þeim sem eftir standa. (HI) Engin orð fá lýst þeim harmi sem börn Viktors hafa orðið fyrir við fráfall hans.

Það er heldur ekki auðvelt að koma í orð þeirri samúð og þeim hlýhug sem maður vill koma til skila á svona stundu. Við sendum þeim okkar innilegustu samúðarkveðjur. Fyrir hönd fjölskyldunnar frá Straumfjarðartungu, Baldur Ingólfsson og Haraldur Ingólfsson. Í dag sjáum við á eftir einum okkar besta samstarfsmanni. Viktor Þorkelsson var góður félagi, sérlega umhyggjusamur, jákvæður og hvers manns hugljúfi. Fyrstu kynni okkar af Viktori voru þegar hann sinnti starfi útibússtjóra Kaupfélags Borgfirðinga á Vegamótum á Snæfellsnesi.

Við vorum svo lánsöm að fá Viktor í hóp okkar 16. september árið 1992, sem starfsmann á Brúarlandi í Mosfellsbæ. Hann fékk fljótlega meiri ábyrgð enda sýndi hann mikla ábyrgðartilfinningu og útsjónarsemi. Það leið ekki á löngu þar til Viktor var orðinn stöðvarstjóri á Lækjargötu í Hafnarfirði á sama tíma og hann hélt áfram að halda utan um reksturinn í Mosfellsbæ. Það var svo nokkrum árum síðar að Viktor var fenginn til að koma til starfa á aðalskrifstofu félagsins til að halda utan um þjónustuna við starfsstöðvarnar okkar um land allt.

Elja og dugnaður Viktors var þannig að engu varð saman jafnað. Það var sama hversu stórt og erfitt verkefnið var, Viktor var alltaf brosandi og kátur og sá engin vandamál heldur aðeins lausnir. Þau verkefni sem Viktor tók að sér voru leyst fljótt og vel. Hann var alger hamhleypa til verka. Ófáir starfsmenn hafa þurft að leita aðstoðar Viktors í gegnum tíðina og þá var svarið jafnan: „Ég redda því, félagi,“ og að vörmu spori var vandinn leystur. Viktori fannst ekkert skemmtilegra en taka þátt í að reisa nýja útsölustaði og fá að atast í öllu sem að slíkum framkvæmdum snýr.

Engu máli skipti hvort það var hér í borg eða úti á landi. Það einkenndi alla tíð Viktor að hann harðneitaði að sitja fundi þar sem það væri tímasóun. Eins varð honum tíðrætt um það hversu gaman væri nú að byrja nýjan vinnudag. Okkur var það öllum mikið áfall að heyra af ótímabæru andláti Viktors og ríkti djúp sorg og söknuður á meðal okkar.

Við eigum eftir sakna Viktors um langa hríð, slík spor skildi hann eftir sig hér þessi tæpu 20 ár sem við fengum að starfa með honum. Betri manneskjur eru vandfundnar. Við þökkum Viktori samstarfið, félagsskapinn, vináttuna og megi Guð geyma hann. Fjölskyldu hans vottum við innilega samúð okkar og biðjum Guð að styðja þau á erfiðum tímum.

Fyrir hönd starfsfólks N1, Hermann Guðmundsson forstjóri.
--------------------------------------------------

Elsku Ingimar, Svavar, Magga og Viktor Þór, Guð gefi ykkur styrk til að takast á við þessa miklu sorg, minningin um frábæran mann mun vísa ykkur leiðina fram á við.

Ykkar frænka,

Sólveig Margrét Karlsdóttir (Solla Magga).
--------------------------------------------------------------

Skyndilega og óvænt er tekinn frá okkur góður vinur, Viktor Þorkelsson. Við bræðurnir viljum minnast hans saman með örfáum orðum fyrir hönd fjölskyldunnar í Straumfjarðartungu. Við berum þá von í brjósti að geta þannig og með öðrum stuðningi létt undir með börnunum hans en þrjú þeirra bjuggu hjá pabba sínum í Mosfellsbænum. Þau urðu vitni að því þegar þessi glaðværi og hláturmildi maður var hrifinn á brott. Harmur þeirra er mikill.

Símtalið sem ég fékk aðfaranótt föstudagsins 5. desember var mér mikið áfall. Svavar hringdi í mig og sagði mér lát pabba síns. Hann bað mig um að koma og vera hjá þeim systkinum um nóttina. Ótrúlega margar hugsanir og minningar flugu í gegnum huga mér á þessari stuttu leið úr Grafarvoginum upp í Mosfellsbæinn til Svavars, Margrétar og Viktors Þórs. Auðvitað vildi ég ekki trúa þessu og óskaði þess að ég vaknaði af þessum vonda draumi sem ég vonaði að ég væri í.

Ég og fjölskylda mín frá Straumfjarðartungu kynntumst Viktori fyrst fyrir rúmlega 20 árum þegar hann fluttist ásamt fjölskyldu sinni að Vegamótum á Snæfellsnesi og tók við rekstri útibús Kaupfélagsins þar. Þá strax mynduðust traust vinabönd. Ég vann meðal annars hjá Viktori á sumrin og með skóla á árunum 1990-1992. Ég hef verið þeirrar gæfu aðnjótandi að vera í góðu sambandi við fjölskylduna alla tíð síðan. Gleðistundirnar eru margar og fyrir þær er ég þakklátur.

Þegar Viktors er minnst koma helst upp í hugann orð eins og glettni, traust og gjafmildi. Það var alltaf stutt í hláturinn hjá Viktori. Hann var glettinn og jafnvel stríðinn, en alltaf traustur. Alltaf góðviljaður. Það var alveg sama hvað bjátaði á. Alltaf var Viktor mættur til að hjálpa. Stundum nægði bara að heyra hann hlæja þá voru hlutirnir í lagi.

Eftir stendur minning um góðan dreng og þakklæti fyrir að fá að vera samferða Viktori Þorkelssyni í rúm 20 ár. (BI)

Góð vinátta Viktors og föður okkar er fjölskyldu okkar ofarlega í huga á þessum tímamótum. Svipuð hugsun gæti hafa flogið um huga okkar systkinanna frá Straumfjarðartungu, og reyndar móður okkar líka, þegar við fréttum andlát Viktors: Nú hittast þeir aftur, vinirnir. Báðir munu gleðjast yfir þeim endurfundum. Nú verður gantast að nýju. Hláturinn þagnar ekki. Gleðin deyr ekki.

Þeir voru góðir vinir, Viktor og faðir okkar, Ingólfur Pálsson frá Straumfjarðartungu. Sú vinátta náði reyndar til margra í fjölskyldum beggja. En eins og þeir gleðjast áreiðanlega yfir endurfundunum, gömlu vinirnir, er víst að það er sárt að fara svo snögglega frá börnunum sínum eins og raunin varð með Viktor. Eins og honum hefur áreiðanlega verið fagnað á nýjum stað er hans sárt saknað af þeim sem eftir standa. (HI)

Engin orð fá lýst þeim harmi sem börn Viktors hafa orðið fyrir við fráfall hans. Það er heldur ekki auðvelt að koma í orð þeirri samúð og þeim hlýhug sem maður vill koma til skila á svona stundu. Við sendum þeim okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Fyrir hönd fjölskyldunnar frá Straumfjarðartungu,

Baldur Ingólfsson og Haraldur Ingólfsson.