Herdís Karlsdóttir

Herdís Kristín Karlsdóttir

Herdís Karlsdóttir f. 30.10. 1927, d. 11.4. 2006.

Herdís Kristín Karlsdóttir, fyrrv. leikskólastjóri, fæddist á Siglufirði 30. október 1927.
Hún lést á hjúkrunarheimilinu Eir 11. apríl 2006.

Foreldrar hennar voru Karl Sturlaugsson húsasmíðameistari, f. í Ytri-Fagradal í Skarðsstrandarhreppi í Dalasýslu 27. apríl 1886, d. 8. febrúar 1948 og Herdís Hjartardóttir húsfreyja, f. í Langhúsum í Haganessókn í Skagafirði 15. ágúst 1894, d. 26. desember 1987.

Bræður Herdísar eru

Hjörtur Gunnar Karlsson, fyrrv. loftskeytamaður, f. 13. apríl 1926, d. 26. apríl 2000 og
Guðlaugur Helgi Karlsson, fyrrv. símafulltrúi, f. 25. desember 1928.

Herdís giftist 1. janúar 1953 Gunnari Pétri Sigurðssyni vélfræðingi, f. á Akureyri 30. júní 1930.
Börn þeirra eru:

Herdís Karlsdóttir -Ljósmynd Kristfinnur

1) Karl Gunnarsson flugstjóri, f. 10. október 1953. Sambýliskona Laura Leoni lyfjafræðingur, f. 13. mars 1975.
Dóttir þeirra er

Eleanor Gunnarsdóttir, f. 21. júlí 2002.

2) Herdís hjúkrunardeildarstjóri, f. 15. ágúst 1968, gift Guðmundi Erni Guðjónsson aðalvarðstjóra, f. 11. mars 1965.

Synir þeirra eru

Matthías Guðmundsson, f. 6. maí 1996,
Davíð Guðmundsson, f. 9. september 2000 og
Markús Guðmundsson , f. 8. janúar 2006.

Herdís bjó á Siglufirði fram til tvítugs, en fluttist þá til Reykjavíkur. Hún lauk prófi frá Uppeldisskóla Sumargjafar 1. febrúar 1949 og var fóstra í Suðurborg 1949-1951, forstöðukona í Brákarborg 1952-1954 og 1956-1989, fóstra í Tjarnarborg sumarið 1954 og fóstra í Foldaborg 1989-1994.

Herdís var virkur félagi í KFUK í Reykjavík í rúm 50 ár, var leiðtogi í æskulýðsstafi og gegndi ýmsum trúnaðarstörfum fyrir félagið, m.a. fyrir leikskóla félgsins. Starfaði einnig í sumarbúðum KFUM og KFUK í Kaldárseli.
-------------------------------------------------------------

Mbl.is 3. maí 2006 | Minningargreinar

HERDÍS KRISTÍN KARLSDÓTTIR

Herdís Kristín Karlsdóttir, fyrrv. leikskólastjóri, fæddist á Siglufirði 30. október 1927.
Hún lést á hjúkrunarheimilinu Eir 11. apríl síðastliðinn.

Bræður Herdísar eru Hjörtur Gunnar, fyrrv. loftskeytamaður, f. 13. apríl 1926, d. 26. apríl 2000 og Guðlaugur Helgi, fyrrv. símafulltrúi, f. 25. desember 1928.

Herdís giftist 1. janúar 1953 Gunnari Pétri Sigurðssyni vélfræðingi, f. á Akureyri 30. júní 1930. Börn þeirra eru: 1) Karl flugstjóri, f. 10. október 1953. Sambýliskona Laura Leoni lyfjafræðingur, f. 13. mars 1975. Dóttir þeirra er Eleanor, f. 21. júlí 2002. 2) Herdís hjúkrunardeildarstjóri, f. 15. ágúst 1968, gift Guðmundi Erni Guðjónsson aðalvarðstjóra, f. 11. mars 1965. Synir þeirra eru Matthías, f. 6. maí 1996, Davíð, f. 9. september 2000 og Markús, f. 8. janúar 2006.

Herdís var virkur félagi í KFUK í Reykjavík í rúm 50 ár, var leiðtogi í æskulýðsstafi og gegndi ýmsum trúnaðarstörfum fyrir félagið, m.a. fyrir leikskóla félagsins. Starfaði einnig í sumarbúðum KFUM og KFUK í Kaldárseli.

Útför Herdísar verður gerð frá Áskirkju í Reykjavík í dag og hefst athöfnin klukkan 15. Jarðsett verður í Gufuneskirkjugarði.

Mín elskulega móðir er horfin frá okkur. Söknuðurinn er mikill, en mitt í söknuði hugans kemur gleðin yfir því að hafa átt yndislega mömmu. Huggun er að annast Markús litla, sem gefur öllum sólskinsbros og hjalar af kátínu og gleði. Þá minnist ég þess sem mamma kenndi mér, að lífið er kraftaverk, Guðs gjöf, sem ber að þakka sérhvern dag. Með mömmu og pabba lærði ég að byrja sérhvern morgun á því leggja komandi dag í Drottins hendur, og að kveldi þakka Guði varðveislu og náð.

Morgun- og kvöldbænir urðu strax í æsku eðlilegur hluti daglegs lífs, sem drengirnir okkar Guðmundar, hafa nú gert að sínum bænum. Borðbænin hennar mömmu sem hún innleiddi á heimili sitt, er nú fastur liður á heimili mínu, ómissandi þáttur þar sem beðið er um blessun Guðs. Sú borðbæn hefur í einfaldleika sínum snert við mörgum sem kynntust mömmu.

Minningar mínar um mömmu eru fylltar gleði yfir kærleiksríkri og umburðarlyndri móður. Ein fyrsta minning mín um mömmu er eflaust úr eldhúsinu í Njörvasundi. Ég man eftir mér sitjandi í stórum eldhúsvask, þar sem ég var böðuð og seinna sat ég á eldhúsbekknum og fékk fótabað í vaskinum. Á sama eldhúsbekk fékk ég að hella upp á kaffi að fyrirmynd mömmu og ömmu. Í eldhúsinu fékk ég að vera með nefið ofan í öllu sem mamma gerði. Þegar gestir komu bað ég stundum um að fá að hella upp á kaffi, þó ég væri ekki há í loftinu.

Síðan hnippti ég í mömmu og bað hana að spyrja gestina hvernig þeim líkaði kaffið. Þó ég væri ekki gömul vissum við báðar að ég var að fiska eftir hrósi fyrir myndarskapinn og góða kaffið. En það sem ég vissi ekki þá var að með þessu móti var mamma að byggja upp sjálfstraust hjá mér sem hún gaf mér í veganesti fyrir lífið. Mamma gaf mér þá dýrmætustu gjöf sem dóttir getur fengið, hún leiðbeindi mér og kenndi og var mér svo ákaflega sterk fyrirmynd. Ég fékk að fylgja henni eftir þar sem hún fór og sá handbragð hennar og verk.

Hún átti aðdáun mín alla, þegar ég fylgdist með störfum hennar í Brákarborg. Hún var í uppáhaldi hjá fjölmörgum foreldrum vegna umhyggju sinnar í garð barna og foreldra á leikskólanum. Hún var leiðtogi sem lagði metnað í að skapa gott andrúmsloft á vinnustað sínum. Hún var ákveðin og röggsöm, þegar á þurfti að halda. Mamma var glæsileg og hafði sinn sérstaka stíl sem eftir var tekið. En síðast en ekki síst hlaut hún þá gjöf að snerta við lífi margra, var mikill mannþekkjari og átti trúnað vina sinna. Henni var tamt að hugsa fyrst og fremst um hag annarra.

Mamma gaf mér ótrúlegt frelsi til að vera ég sjálf og var mér svo eftirlát. Þegar ég fullorðnaðist undraðist ég stundum hversu mikið hún lét eftir mér og innti hana eftir því hvernig á því stæði. Hennar svar var að hún vildi að börnin sín yrðu sjálfstæð.

Síðustu 10 árin tengdust mamma og pabbi nýjum böndum, þegar hann hætti á sjónum, eftir miklar fjarverur, til þess að annast mömmu í veikindum hennar. Sá tími sem fór í hönd var mömmu afar dýrmætur. Samfellt í 7 ár naut mamma hjúkrunar og stuðnings pabba, þannig að þau gátu búið saman á heimili sínu og notið lífsins saman. Mamma naut einstakrar hlýju frá pabba sem annaðist hana af eljusemi og kærleika.

Hann sá um allt heimilishald, ásamt því að hjúkra henni dag og nótt. Þegar mamma flutti á Eir vitjaði pabbi hennar daglega og annaðist hana áfram af einstakri nákvæmni. Kvöldstundirnar sem ég átti með mömmu á Eir eru mér afar dýrmætar. Þar gátum við deilt með hvor annarri hugsunum okkar, fram á hennar síðasta dag.

Góður Guð blessi minningu minnar ástríku mömmu.

Að morgni og kvöldi minnst þess vel,
málsupptekt láttu þína:
Af hjarta eg þér á hendur fel,
herra guð, sálu mína.

Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Höndin þín, drottinn, hlífi mér,
þá heims ég aðstoð missi.
En nær sem þú mig hirtir hér,
hönd þína ég glaður kyssi.
Þegar mér ganga þrautir nær,
þér snú þú til mín, Jesú kær.
Hjartað hressi og huga minn.
himneskur náðarvökvi þinn.

(Hallgrímur Pétursson.)

Herdís Gunnarsdóttir (Systa).
---------------------------------------------------------------

Elskuleg tengdamóðir mín er látin. Minningar koma upp þegar horft er til þess tíma sem ég kom fyrst inn á heimili Dísu og Gunnars í Frostafold. Dísa opnaði strax heimili sitt fyrir mér og fann ég að í hjarta hennar átti ég sérstakan sess allt frá fyrstu kynnum. Dísa var næm, skilningsrík og fordómalaus í garð annarra og aldrei heyrði ég hana tala illa um nokkurn mann.

Af Dísu mátti því margt læra um hvernig koma á fram við aðra og þann kærleika sem hún sýndi öllum, jafnt háum sem lágum. Sterkasta minningin sem ég á um Dísu er sennilega frá trúlofunardegi okkar Systu, sem Dísa átti stóran þátt í að gera ógleymanlegan. Við Systa höfðum farið til Þingvalla til að setja upp hringa, af því vissi enginn og átti trúlofunin að koma öllum á óvart. Þegar við komum til baka og fórum í Frostafold, beið Dísa eftir okkur með uppdúkað kaffiborð.

Hún hafði bakað tertu, sem síðar var alltaf kölluð "Trúlofunarterta". Hún vissi að tilvonandi tengdasyninum þætti tertan góð. Þannig kom Dísa okkur á óvart, gladdi okkur á þessum degi okkar Systu og átti þannig hlutdeild í honum. Hvernig Dísa vissi hvað í vændum var er ekki gott að vita en hún var mikill mannþekkjari og átti gott með að lesa fólk, sérstaklega þá sem henni voru kærir.

Svona var Dísa, alltaf að gleðja fólkið sitt og hugsa um hvað hún gæti gert fyrir aðra. Mikið þótti Dísu vænt um drengina okkar Systu. Það leyndi sér ekki í öllum samskiptum hennar við þá. Þó að Dísa væri orðin mikið veik, hlustaði hún alltaf af áhuga þegar henni var sagt frá afrekum og ævintýrum drengjanna.

Elsku Dísa, nú þegar komið er að kveðjustund er mér efst í huga þakklæti fyrir að hafa fengið að kynnast þér. Þú auðgaðir líf mitt með lífsspeki þinni. Við fjölskyldan eigum eftir að sakna þín, elsku tengdamamma, en gott er að vita að þú ert komin heim, heim í ríki Guðs.

Mikil er náðin þín, dýrlegi Drottinn.
Dásemd þín breytist ei, frelsari minn.
Þú ert hinn sami um aldir og eilífð.
Ekkert fær jafnast við kærleika þinn.
Mikil er náðin þín. Mikil er náðin þín.
Miskunn þú heitir mér, frelsari kær.
Alls góðs sem nýt ég úr hendi þér hlýt ég:
Heilaga miskunn í dag sem í gær.
Haustið og vorið eins vetur og sumar,
vermandi sólin og stjarnanna her,
tilveran gjörvöll þann máttarsöng magnar:
"Mikill er skaparinn. Faðir hann er.
Þú gefur sakir upp. Friður og frelsi
fyllir mitt hjarta með lofsöngva hreim.
Dýrðarvon eilífðar, dásamleg náðin,
Drottinn minn, Jesús, mér lýsir þú heim.

(Magnús Guðmundsson.)

Guðmundur Örn Guðjónsson.
------------------------------------------------------------------

Góðar minningar eru dýrmætar og þær á ég svo sannarlega um Dísu frænku mína. Hún hefur verið mér sem fjórða systirin. Við vorum systkinadætur og aldar upp í síldarbænum Siglufirði. Frá fyrstu tíð var mikill samgangur á milli heimila okkar. Faðir minn og móðir Dísu voru mjög náin systkini og ég held að pabba hafi fundist hann að einhverju leyti bera ábyrgð á velferð systur sinnar og barna hennar.

Dísa gekk undir nafninu Dísa litla, á okkar heimili til aðgreiningar frá mömmu sinni sem var einnig kölluð Dísa. Þær voru margar Dísurnar í fjölskyldu minni á báða bóga (alls 4) og oft erfitt að greina hvaða Dísu var verið að tala um. Ég man eftir því þegar amma mín, sem bjó hjá okkur, kom úr bæjarferð einu sinni sem oftar og sagði við mömmu, Dísa bað að heilsa, þá spurði mamma og hvaða Dísa var það? þá brást amma hin versta við og hélt nú að hún ætti að vita það.

Töluverður aldursmunur var á okkur Dísu og man ég ekki þann tíma þegar hún bjó á Siglufirði, en ég man hve gaman mér þótti þegar hún kom í bæinn og fór þá gjarnan með mig, litlu frænku sína í göngutúra, smáferðalag, eða í berjamó fram í fjörð eða inn fyrir fjall. Ég hlakkaði alltaf til þegar von var á Dísu og Helgu frænku í heimsókn því að það fylgdi þeim svo mikil gleði og hlátur. Mér fannst þær ótrúlega skemmtilegar. Einnig man ég hvað mér fannst spennandi að fá jólagjafir frá þessum stóru frænkum mínum sem bjuggu í Reykjavík en Dísa stundaði nám við Fóstruskólann á þessum tíma, en síðar var hún leikskólastjóri í mörg ár á Brákaborg.

Þegar ég var við nám í Reykjavík var ég fastagestur hjá Dísu og var oft og iðulega boðin í mat, en Dísa var fyrirmyndar kokkur. Þau ár sem ég bjó erlendis skrifuðumst við á og héldum sambandinu. Þegar ég kom heim í frí bjó ég hjá Dísu og Gunnari áður en ég hélt norður enda var alltaf tekið á móti mér opnum örmum. Frá því að við hjónin fluttum heim höfum við verið í nánu sambandi við Dísu og fjölskyldu og hefur aldrei brugðið skugga á samskipti okkar.

Þau voru ófá skiptin sem Dísa hjálpaði mér með eitt og annað og leit eftir drengjunum okkar. Hún var þeim sem besta amma. Það var alltaf hægt að leita til Dísu hún var alltaf boðin og búin að hjálpa þegar á þurfti að halda. Þegar faðir minn var orðinn veikur og þurfti að vera undir læknishendi í Reykjavík fengu foreldrar mínir inni hjá Gunnari og Dísu á efri hæðinni í Njörvasundi. Ég gleymi því heldur ekki hve oft Dísa sat hjá mömmu minni þegar hún var orðin gömul og lasburða.

Eitt af aðalsmerkjum Dísu var hversu rausnarleg og gjafmild hún var. Hún gat aldrei komið í heimsókn án þess að koma með eitthvað með sér. Hún var yfirleitt með hálffulla tösku af einhverju góðgæti eða gjöfum sem hún hafði keypt og spurði hvort ég gæti ekki notað þetta rusl því að hún ætlaði hvort eð er að henda því.

Dísa var fyrirmyndar kokkur eins og áður er getið en hún var líka mjög handlagin og saumaði mikið bæði útsaum og fatnað. Það var ekki ónýtt fyrir mig óreynda húsmóður að sækja í viskubrunn Dísu frænku, enda voru dyrnar ætíð opnar.

Dísa var mjög myndarleg kona, lífleg og skemmtileg og hafði góða kímnigáfu, ég naut þess alltaf að vera í návist hennar.

Það var hægt að reiða sig á Dísu í stóru og smáu, hún var hreinskiptin kona og kom til dyranna eins og hún var klædd og var ekkert að fara í kringum hlutina. Þessa eiginleika í fari Dísu mat ég mikils. Ég gat alltaf treyst því að hún segði mér það sem henni fannst.

Ég minnist með gleði marga ferða sem við frænkurnar fórum á síðari árum saman, t.d. útilegu í Þjórsárdal, skíðaferðar í Hveradali þar sem við tvær nutum útivistar og samvista í sólskini og blíðu eins og svo oft var á Siglufirði í minningunni og ekki má gleyma heita súkkulaðinu og meðlæti sem Dísa var fræg fyrir og var ómissandi á svona ferðalögum.

Einnig er mér minnisstæð ferð okkar norður í land á slóðir forfeðranna í Eyjafirði og Þingeyjarsýslu með Tótu systur sem komin var frá Kaliforníu þar sem hún býr og Helgu frænku, en hún og Dísa voru bestu vinkonur. Sú ferð var okkur öllum ógleymanleg. Mikið var sungið, hlegið og sagðar sögur, enda líflegar konur á ferð.

Dísa var fróð um staði og fjöll og fræddi okkur hinar óspart.

Í veikindum síðari ára var Dísa ótrúlega þrautseig og æðrulaus, aldrei heyrði ég hana kvarta þrátt fyrir líkamlegar hömlur og oft á tíðum þjáningar sem hljóta að fylgja þeim sjúkdómi sem hrjáði hana. Dísa dvaldi á heimili sínu eins lengi og auðið var undir dyggri umsjón eiginmanns síns Gunnars, dóttur sinnar Systu og Guðmundar eiginmanns hennar. Síðari árin dvaldi hún á Hjúkrunarheimilinu Eir.

Dísa var ótrúlega dugleg að fara út fyrir veggi heimilisins og hafði mikla ánægju af. Það má þakka Gunnari sem var óþreytandi að fara með hana í heimsóknir á hina ýmsu staði. Hann leit eftir henni af einstakri umhyggju síðustu árin og fékk titilinn "besti eiginmaður í heimi" frá sumum dvalargestum Eir enda eyddi hann oft miklum parti úr deginum við hlið Dísu.

Um leið og ég kveð Dísu frænku mína vil ég þakka forsjóninni fyrir að gefa mér þessa góðu tryggu frænku sem mér þótti svo vænt um. Fyrir hönd okkar hjónanna bið ég góðan guð að blessa og styrkja Gunnar, Systu, Guðmund, Kalla, Lauru, Gulla bróður hennar og litlu barnabörnin sem Dísa mín fékk ekki að njóta eins og hún hefði kosið. Hvíl í friði.

Sveinbjörg.
--------------------------------------------

Elsku Dísa.

Við bræðurnir erum mjög heppnir að hafa átt þig sem frænku og langar að skrifa nokkrar línur í þakklætisskyni fyrir allt sem þú varst okkur. Það virðist ekki svo langt síðan að við vorum að leika okkur í Njörvasundinu hjá þér. Það var alltaf svo gaman að koma til þín og leika sér í þessu stóra húsi með ævintýralegum garði sem hafði heilan skóg af trjám, að okkur fannst, og fullt af spennandi leikföngum.

Þú tókst alltaf svo vel á móti okkur og varst okkur í raun sem amma. Við munum sérstaklega eftir því að fá að gista hjá þér er foreldrar okkar fóru til útlanda. Þetta var alltaf hálfgert ævintýri. Aldrei fyrr höfðum við bræður kynnst því að fá kvöldkaffi, kökur og mjólk áður en við fórum að sofa, ótrúleg upplifun fyrir litla peyja. Það virtist sem alltaf gætir þú galdrað fram algert góðgæti á kvöldin svo sem heimsins bestu jólaköku og ástarpunga sem við fengum aldrei nóg af.

Þú varst alltaf til í að hjálpa öllum og vildir alltaf gera öllum til geðs. Þú varst sennilega ein besta, jákvæðasta og óeigingjarnasta manneskja sem við bræðurnir höfum nokkurn tíma kynnst. Þú varst einfaldlega alveg ótrúlega góð manneskja. Ef allir væru eins og þú myndi heimurinn örugglega vera betri staður.

Elsku Dísa, við þökkum þér kærlega fyrir allar þær yndislegu stundir sem við fengum að njóta með þér. Við viljum trúa því að með nærveru þinni hafi þér tekist að gera okkur (og örugglega fleiri) að betri mönnum. Takk fyrir allt.

Ástarkveðjur

Sveinn Vilhjálmur og Einar Ólafur.
------------------------------------------------------------

Frænka mín er látin.

Hún bar höfuðið hátt í lifanda lífi, stolt og virðuleg, og veitti mér á sínum tíma innsýn í heim sem hafði verið mér framandi og hálfógnvekjandi fram að því. Ég bar mikla virðingu fyrir henni og leit upp til hennar sem manneskju.

Dísa mín, þakka þér fyrir það sem ég fékk lært af þér forðum og þakka þér fyrir að ala upp yndislega dóttur sem hefur reynst mér sannur vinur í gegnum tíðina. Hvíl í friði og megi sál þín lifa í ljósi Guðs.

Hulda B.
-------------------------------------------------

Mbl.is 18. maí 2006 | Minningargreinar

Herdís Kristín Karlsdóttir, fyrrv. leikskólastjóri, fæddist á Siglufirði 30. október 1927. Hún lést á hjúkrunarheimilinu Eir 11. apríl síðastliðinn og var útför hennar gerð frá Áskirkju í Reykjavík 3. maí.

Þakklæti er okkur efst í hug þegar við minnumst heimilis þeirra Herdísar Karlsdóttur og Gunnars Sigurðssonar.

Þar var tekið á móti okkur af alúð og kærleika er við komum saman til þess að ráða ráðum okkar og njóta uppbyggingar. Herdís mætti okkur með glöðum svip sem sýndi hve velkomnir við vorum inn til þeirra hjóna. Fyrstu árin heimsóttum við þau í Njörvasundið og síðar í Grafarvoginn, alltaf var Dísa söm og jöfn af gestrisni sinni og þægilegri nærveru.

Nú er hún kvödd og hennar saknað af ástvinum og vinunum sem ylja sér við góðar minningar.

Við félagarnir í Éljagangi biðjum þess að Guð styrki og huggi Gunnar, börn hans og fjölskyldur þeirra í sorginni og færum þeim innilegar samúðarkveðjur.

Sigursteinn.
---------------------------------------------

Hlýr sumarblær sem leikur um okkur með loforð um það sem koma skal minnir óneitanlega á Dísu föðursystur okkar sem við kveðjum nú. Dísa frænka var aldrei kölluð annað en Dísa systir í okkar fjölskyldu, enda eina systir bræðra sinna Hjartar og Gulla. Hún átti sérstakan stað í hjarta þeirra og hjá okkur öllum í fjölskyldunni.

Dísa var yndisleg manneskja. Hún bjó yfir ákveðinni dulúð og glæsileika sem fór ekki fram hjá þeim sem kynntust henni. Dísa hafði mikla forystuhæfileika, var kvik, ákveðin, fljót að hugsa og átti auðvelt með að hvetja aðra til dáða á hispurslausan en jákvæðan hátt. Foreldrar okkar áttu henni mikið að þakka þegar hún hvatti þau til að byggja sér hús á fyrstu sambúðarárum sínum.

Dísa naut virðingar en fyrir okkur var hún fyrst og fremst Dísa systir, kærleiksrík og góð, áhugasöm um líf okkar og velferð. Hún snerti líf okkar allra eins og sumarblærinn, svo hlýr og góður.

Dísa var lífsreynd kona og bjó yfir æðruleysi sem einkennir þá sem hafa trú á almættið. Við þökkum Guði fyrir elskulega frænku og sjá foreldrar okkar á eftir ástkærri systur og mágkonu með þakklæti í hjarta fyrir allt og allt.

Guð geymi þig, elsku Dísa.

Guðný Sigríður, Guðrún Herdís, Karl og Guðbjörg Jóna.
---------------------------------------------------------

Mig langar til að rifja upp nokkrar minningar um Dísu ömmu mína.

Mér fannst amma alltaf skemmtileg, falleg og góð þótt hún hafi verið veik.

Þegar ég var lítill fór ég stundum í göngutúr með Dísu ömmu og Gunnari afa niður að tjörn og á kaffihús, þegar þau voru að passa mig. Ég spilaði líka stundum við hana á spil og hún kenndi mér að leggja kapal.

Ég fór oft að heimsækja ömmu eftir að hún fór á Eir. Þegar ég var í heimsókn hjá Dísu ömmu las ég oft upphátt fyrir hana úr Nýja testamentinu. Það var alltaf hægt að tala við hana og hún talaði líka við mann þrátt fyrir að hún hafi verið veik. Mér fannst gaman að geta heimsótt ömmu á hjúkrunarheimilið, eftir að hún fluttist þangað, en mér fannst líka leiðinlegt að sjá að hún var veik. Ég veit að ömmu þótti vænt um að fá mig í heimsókn. Ég veit líka að henni fannst ég skemmtilegur og góður strákur.

Mér þótti mjög vænt um Dísu ömmu og ég mun sakna hennar mikið. Ég vil kveðja Dísu ömmu mína með þessum sálm:

Frelsarinn góði, ljós mitt og líf,
lífsins í stormum vertu mér hlíf,
láttu þitt auglit lýsa yfir mig,
láttu mig aldrei skiljast við þig.
Gjörðu mig fúsan, frelsarinn minn,
fúsari að ganga krossferil þinn,
fúsari að vinna verk fyrir þig.
Vinurinn eini, bænheyrðu mig

(Bjarni Jónsson.)

Matthías Guðmundsson.
------------------------------------------------------

Lítil skilaboð
fáein orð milli vina
breyta oft miklu.

(G.D.)

Elsku Dísa.

Okkar fyrstu kynni voru þegar við hjónin fórum að leigja íbúð í risinu hjá ykkur hjónunum og dóttur sumarið 1977. Þar bjuggum við mjög náið, tengsl okkar urðu náin, einlæg, og við bundumst sterkum böndum. Hrifumst af hugrekki þínu, hógværð og sannsögli.

Eldra barn okkar, sonur, fæddist í maí 1980, móttökurnar voru slíkar þegar við komum heim af fæðingardeildinni, að það gleymist mér ei, það var uppdekkað borð og kræsingar eins og þér var einni lagið, og litli prinsinn átti hug þinn allan.

Síðan giftum við okkur, og enn og aftur varstu trausti vinurinn. Bíllinn sem átti að keyra okkur brást, þú varst snögg að átta þig og komst keyrandi á Toyotunni þinni mjallhvítri, síðan var ekki um annað að ræða en að taka litla prinsinn hann Róbert sem var skírður um leið og fara með hann heim um kvöldið og leyfa okkur að njóta. Hér er þér best lýst, elsku Dísa, traustur vinur.

Hann tók fyrstu skrefin heima í Njörvasundi, og síðan fór hann að kalla þig ömmu Dísu, og hefur það haldist síðan, og systirin síðar meir. Áttum við margar góðar stundir í sól og sumaryl í Njörvasundi, og gestkvæmt var þar mjög hjá ykkur. Við fluttum vorið 1981 í eigin íbúð.

Tengslin héldust og höfum við alltaf litið á þig og þína fjölskyldu sem og hluta af okkar fjölskyldu, þarna voru einstök vinatengsl. Þakka þér fyrir öll gullkornin, sem þú hefur miðlað til okkar, síðan miðlast áfram til minna barna, þau eiga margt að þakka. Clara dóttir okkar rifjar oft upp góðu föndurstundirnar ykkar, hún var að vinna á Eir síðastliðið sumar, leit til þín og fannst gott að geta gefið þér til baka góðar stundir.

Við eigum þér margt að þakka, við erum þér ævinlega þakklát fyrir að hafa fengið að kynnast þér. Allt það sem þú og þín fjölskylda hefur gefið okkur.

Með kærleikskveðju,

Inga, Gunnar, Róbert og Clara Rún.
----------------------------------------------------------------

Dísa mín er farin. Hún var búin að vera veik í langan tíma, en nú hefur hún fengið frí frá þessum jarðneska líkama. Hennar tími á þessari jörð er nú búinn.

Dísa var fædd á Siglufirði og var dóttir föðursystur minnar Herdísar Hjartardóttur. Við kölluðum hana stundum "litlu Dísu". Hún var ljúf í lund og glæsileg ung kona, en skörungur ef á þurfti að halda.

Siglufjörður á þeim tíma var skíðaheimur á veturna og á sumrin var hver sem vettlingi gat valdið í "sumarsíldinni". Á Siglufirði var dásamlegt að alast upp. Ég man sérstaklega eftir mörgum jólum með fjölskyldum okkar saman. Jólin byrjuðu alltaf klukkan sex með því að kirkjuklukkurnar hringdu. Hátíðarblær var yfir öllu, ljósin spegluðust í hvítum snjónum sem þakti jörðina en inni var góður matur og hlýtt og gott að vera með ættingjum.

Dísa var nokkrum árum eldri en ég en Helga Torfadóttir, dóttir móðursystur minnar var á svipuðum aldri og Dísa svo að þær voru góðar vinkonur. Ég kynntist Dísu meira eftir að við vorum báðar giftar í Reykjavík. Var hún alltaf mjög góð frænka.

Við fjölskyldan fluttum utan um 1960. Seinna þegar við komum í heimsókn til að heimsækja foreldra mína á Siglufirði fór Dísa norður með fjölskylduna svo að við gætum öll verið saman. Þar var slegið upp mikilli veislu fyrir okkur. Systkinin Hjörtur, Dísa og Guðlaugur og þeirra fjölskyldur stóðu fyrir veislunni. Ég man að Herdís dóttir Dísu var í voða fallegum íslenskum búningi. Svo vorum við líka boðin til Dísu og Gunnars á þeirra heimili í Reykjavík, þau vildu allt fyrir okkur gera. Maðurinn minn, ég og börnin okkar munum alltaf minnast þeirra miklu gestrisni.

Þegar pabbi minn varð veikur og þurfti að fara frá Siglufirði til Reykjavíkur til læknis var heimili Gunnars og Dísu opið fyrir hann og mömmu. Þau hjónin voru mjög hjálpsöm við mömmu og pabba. Gegnum árin þegar ég hef komið til Reykjavíkur hefur Dísa alltaf verið tilbúin að gera allt sem hún hefur getað fyrir mig.

Það var sérlega glatt á hjalla eitt árið. Þá vildi Dísa fara með Sveinbjörgu systur og mér norður á Akureyri til að heimsækja Helgu sem þá bjó á Akureyri. Dísa keyrði. Hún var með síma í bílnum, þvílíkur lúxus. Þetta var á þeim tíma sem mjög fáir áttu bílasíma. Sungum við svo mikið á leiðinni að við urðum hásar.

Það var alltaf ánægjulegt að vera með Dísu og rifja upp gamla og góða daga. Þrátt fyrir veikindi var hún samt mjög bjartsýn og sterk, kvartaði aldrei.

Við munum sakna Dísu frænku mikið. Gunnar, Karl, Herdís og fjölskyldur þeirra hafa þann stuðning sem trúin gefur, en einmitt hún hjálpaði Dísu án efa í veikindum hennar. Dísa mín er farin heim. Við vitum að henni var tekið með opnum örmum sem dóttur, sem hafði lifað lífi sínu vel á þessari jörð.

Sigþóra Vilhjálmsdóttir (Tóta) og fjölskylda.
-------------------------------------------------------

Dagblaðið Vísir - DV - 30. október 1997

Herdís Kristín Karlsdóttir, fyrrv. leikskólastjóri, Frostafold 14, Reykjavík, er sjötug í dag 30 Október 1997 Starfsferill Herdís fæddist á Siglufirði og ólst þar upp. Hún flutti til Reykjavíkur 1948, stundaði nám við Fóstruskóla Íslands og lauk þaðan prófum 1949. Herdís stundaði fóstrustörf frá því hún lauk prófum og til 1994. Lengst af var hún leikskólastjóri á Brákarborg. Þá var hún í hlutastarfi í Foldaborg 1989-94.

Hún færir fyrrverandi starfsfólki þakkir fyrir samvinnuna, einkum starfsfólki Foldaborgar. Herdís hefur verið virkur félagi í æskulýðs- | starfi KFUK í Reykjavík og hefur gegnt trúnaðarstörfum fyrir félagið.

Fjölskylda Herdís giftist 1.1. 1953 Gunnari Pétri Sigurðssyni, f. 30.6.1930, vélfræðingi. Hann er sonur Sigurðar V. Vigfússonar og Aðalheiðar Konráðsdóttur. Herdís Kristín Karlsdóttir. Börn Herdísar og Gunnars Péturs eru Karl Gunnarsson, f. 10.10. 1953, flugstjóri, búsettur í Vinarborg, kvæntur Kamelliu Kaminovu Gunnarsson frá Búlgaríu, viðskiptafræðingi í hótel- og ferðaþjónustu; Herdís Gunnarsdóttir, f. 15.8. 1968, hjúkrunarfræðingur, búsett í Kópavogi, en maður hennar er Guðmundur Öra Guðjónsson lögreglumaður og er sonur þeirra Matthías, f. 6.5. 1996.

Bræður Herdísar eru Hjörtur Gunnar Karlsson, f. 13.4. 1926, loftskeytamaður á Siglufirði, en kona hans er Margrét Björnsdóttir; Guðlaugur Helgi Karlsson, f. 25.12. 1928, loftskeytamaður og póstfulltrúi á Siglufirði, en kona hans er Magðalena Hallsdóttir. Foreldrar Herdísar voru Karl Sturlaugsson, f. 27.4. 1886, d. 8.2. 1948, húsasmíðameistari á Siglufirði, og Herdís Hjartardóttir, f. 15.8. 1894, d. 26.12. 1987, húsmóðir. Herdís dvelur á sjúkrahúsi þessa dagana.

gardur.is