Heimildasíða

Tengt Siglufirði

Jóhanna Ragnheiður Antonsdóttir

mbl.is 13. nóvember 2004 | Minningargreinar

Jóhanna Antonsdóttir fæddist á Deplum í Fljótum 9. desember 1913. Hún lést á Sjúkrahúsi Siglufjarðar hinn 1. nóvember2004.

Foreldrar hennar voru Jónína Stefanía Jónasdóttir, f. 14. maí 1881, d. 24. apríl 1955, og Anton Grímur Jónsson, f. 11. desember 1882, d. 26. apríl 1931.

Systkini Jóhönnu voru:

  • Guðrún Jónína, f. 29. júlí 1906, látin,
  • Jónas Guðlaugur, f. 14. ágúst 1909, látinn,
  • Steinunn, f. 13. september 1911, látin,
  • Guðmundur, f. 23. júlí 1915, látinn,
  • Helga, f. 1918, látin, og
  • Sigríður Gunnlaug, f. 1. október 1923.
    Auk þess átti hún eina fóstursystur,
  • Stefaníu Guðrúnu Guðnadóttur, f. 17. október 1926.

Jóhanna giftist 26. desember árið 1934 Sigurbirni Bogasyni, f. 3. september 1906, d. 8. nóvember 1983.

Jóhanna Antonsdóttir - ókunnur ljósmyndari

Jóhanna Antonsdóttir - ókunnur ljósmyndari

Foreldrar hans voru Kristrún Hallgrímsdóttir, f. 3. desember 1878, d. 16. ágúst 1968, og Bogi Guðbrandur Jóhannesson, f. 9. september 1878, d. 27. október 1965.

Jóhanna og Sigurbjörn eignuðust sex börn. Þau eru:

  • 1) Steingrímur Anton Sigurbjörnsson, f. 14. desember 1933, kvæntur Pálínu Frímannsdóttur, f. 10. janúar 1935.

  • 2) Bogi Guðbrandur Sigurbjörnsson, f. 24. nóvember 1937, kvæntur Sigurhelgu Stefánsdóttur, f. 4. nóvember 1936.

  • 3) Kristrún Sigurbjörnsdóttir, f. 28. nóvember 1947, gift Gunnari Friðrikssyni, f. 1. febrúar 1945, d. 29. júlí 2003.

  • 4) Jónína Stefanía Sigurbjörnsdóttir, f. 23. júlí 1949, gift Jóhanni Stefánssyni, f. 19. febrúar 1950.

  • 5) Jón Sigurbjörnsson, f. 24. október 1950, kvæntur Björk Jónsdóttur, f. 15. ágúst 1951.

  • 6) Ásgrímur Sigurbjörnsson, f. 6. nóvember 1956, kvæntur Guðrúnu Sighvatsdóttur, f. 24. október 1960.
    Auk þess ólu Jóhanna og Sigurbjörn upp og ættleiddu dóttur
  • (7) Guðrúnar Jónínu systur Jóhönnu og Þiðranda Ingimarssonar, Guðrúnu, f. 13. apríl 1942, gift Birgi Haraldssyni, f. 1. febrúar 1937.

Barnabörn Jóhönnu eru orðin 26, barnabarnabörn 38 og barnabarnabarnabörn fjögur.

Jóhanna og Sigurbjörn stunduðu búskap í Fljótum, lengst af á Skeiði, til ársins 1959 er þau fluttu til Siglufjarðar. Á Skeiði dvaldi Stefanía móðir hennar hjá þeim til margra ára og með henni yngsta systir Jóhönnu, Sigríður. Á Siglufirði vann Jóhanna í Lagmetisiðjunni Sigló-síld og síðar í Saltfiskverkun Bjarna Þorsteinssonar þar til hún lét af störfum. Auk þess saltaði hún síld eins og títt var um konur á Siglufirði á þeim tíma.

Með Jóhönnu og Sigurbirni fluttu til Siglufjarðar foreldrar Sigurbjörns, Kristrún og Bogi, sem dvöldu hjá þeim til æviloka.

Útför Jóhönnu verður gerð frá Siglufjarðarkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14.
---------------------------------------------------------

Elsku mamma, þá er komið að kveðjustundinni, þeirri stund sem allir vita að kemur, en samt hreyfir svo mörgu í huga manns.

Er ég skrifa þessi örfáu þakkarorð til þín, mamma mín, er ekki laust við að ósjálfrátt brjótist fram tár í augun. Ég minnist skemmtilegra og góðra daga í sveitinni öll mín uppvaxtarár.

Oft hafðir þú á orði á þeim tíma hvað þig hafði langað til að læra meira eins og þú orðaðir það, en fjárhagur ekki leyft, þar sem afi Anton hafi látist þegar þú varst aðeins 17 ára.

Ég minnist þess einnig hversu ríkt þú lagðir að mér sveitastráknum að ég yrði að læra eitthvað meira og því senduð þið pabbi mig í skóla til Siglufjarðar, þrátt fyrir lítil efni. Fyrir það verð ég til æviloka í þakkarskuld við þig.

En ef til vill var þó ennþá mikilvægara það sem þú brýndir stöðugt fyrir okkur systkinunum í uppvextinum, að vera heiðarleg og hjálpa þeim sem minna máttu sín í þjóðfélaginu.

Gjafmildi þín og greiðasemi var með ólíkindum og oft hugsaði ég til þess hvernig þú fórst að því að styrkja öll þau málefni sem þú lagðir lið, hvort sem það var Hjálparstofnun Kirkjunnar, Rauði krossinn eða önnur líknar- og góðgerðafélög, alltaf áttir þú eitthvað aflögu, þegar leitað var aðstoðar.

Oft ræddir þú um hversu þjóðfélagið byggi vel að eldra fólkinu í landinu. Þá varstu svo þakklát og ánægð með þitt hlutskipti og hversu gott þú sagðist hafa það, þannig varst þú, alltaf svo jákvæð og ánægð.

Já, ekki fóru börnin heldur tómhent frá þér í Skálarhlíðinni, þegar þau litu inn til þín, margur þúsundkallinn var þá í lófanum þegar kvatt var.

Svona varstu, mamma mín.

Ég minnist þess sérstaklega hversu góð þú varst alltaf við Kristrúnu ömmu, sem þú annaðist heima rúmliggjandi og blinda síðustu æviárin, það var alveg einstakt.

Þú hafðir svo gaman af því að spila og þær eru óteljandi stundirnar sem við börðumst í kasínunni öll árin þín í Skálarhlíðinni, þar sem ég varð að játa mig sigraðan um síðuðustu áramót, er spilamennskunni lauk, þegar þú veiktist og þurftir að fara á sjúkrahúsið.

Mér tókst þó að halda skuldinni neðan við tvö hundruð á þessu tíu ára tímabili samkvæmt bókhaldinu, sem var þó skárra en hjá Birki sem skuldaði tæpar hundrað eftir tvö ár en allt var þetta samviskusamlega og rétt fært til bókar.

Já, mamma mín, það var svo gaman að spila við þig, því þú hafðir svo gríðarlega skemmtilegt keppnisskap.

Jæja, mamma mín, ég vil með þessum fáu línum þakka þér allt sem þú hefur gert fyrir mig í gegnum tíðina.

Helga sendir þér hinstu kveðju og innilegar þakkir fyrir allt og allt.

Þessi fátæklegu orð vil ég enda með þessu ljóði:

  • Elsku mamma, okkur skilur
  • að um tíma dauðans hönd.
  • Þó að hvíld sé þreyttum blessun
  • og þægur byr að ljóssins strönd.
    Þó er jafnan þungt að skilja.
  • Þokast nær mörg fögur mynd,
  • þegar hugur krýpur klökkur,
  • kær við minninganna lind.
  • Ég veit að pabbi tekur brosandi á móti þér.

    Þinn sonur Bogi.
    -----------------------------------------------------------------
  • Móðir mín kæra er farin á braut,
  • til mætari ljósheima kynna.
  • Hún þurfti að losna við sjúkdóm og þraut,
  • og föður minn þekka að finna.
  • Vönduð er sálin, velvildin mest,
  • vinkona, móðir og amma.
  • Minningin mæta í hjartanu fest,
  • ég elska þig, ástkæra mamma.
  • Þakka þér kærleikann, hjartalag hlýtt,
  • af gæsku þú gafst yl og hlýju.
  • í heimi guðsenglanna hafðu það blítt,
  • uns hittumst við aftur að nýju.
  • Guð geymi þig, elsku mamma.

Þín dóttir, Kristrún.
-------------------------------------------------

Kærleikur er orðið sem lýsir móður minni best. Fölskvalaus kærleikur umvafði okkur systkinin, alla tíð. Að alast upp við slíkt ástríki eru forréttindi sem aldrei verða fullþökkuð. Uppeldið var langt frá því að vera strangt, en það voru ákveðin atriði sem við urðum að hafa í heiðri. Við máttum ekki tala illa um fólk, við áttum að hjálpa þeim sem voru minnimáttar og við máttum ekki taka það sem við áttum ekki. Eins og hún sagði oft: "Ef þið takið 10 aura í dag þá verða teknir af ykkur 20 aurar á morgun."

Ég er þakklát Guði fyrir að hafa gefið mér slíka móður. Sofðu rótt, elsku mamma mín, og hafðu þökk fyrir allt.

Stefanía.
---------------------------------------------------

Fyrstu minningarnar eru úr sófanum á Nefstöðum þar sem ég stundum gisti. Þar fór Hanna amma með bænirnar sínar. Þær voru óteljandi margar, að mínu mati þá. Þar var beðið Guðs blessunar þeim sem næst henni stóðu, en ég náði því miður nær aldrei að halda mér vakandi uns lesturinn var á enda. Þetta eru mínar fyrstu minningar um Hönnu ömmu sem var mér, eins og öðrum afkomendum, ákaflega kær. Og það má segja það að þessar fyrstu minningar hafi mótað mín viðhorf gagnvart ýmsu, sem ég bý að enn í dag.

Hún hafði mikla þolinmæði gagnvart okkur ungviðinu og oftar en ekki þá hófust samræður þar sem hún fræddi okkur um liðna tíð og erfiðleika sem oft einkenndu þá tíma er hún ól upp sín börn á Skeiði og þá var oft þröngt í búi. En allt bjargaðist þetta með Guðs hjálp var hún vön að segja.

Þegar aldur og þroski sögðu til, þá tók spilamennskan við. Ólsen Ólsen, Marías, Rommí og síðast en ekki síst Kasínan sem við spiluðum um áraraðir, við tvö. Þar beið ég yfirleitt lægri hlut en það var haldið mjög nákvæmt bókhald í þeirri samkeppni. Þó spilaðar hafi verið á annað þúsund kasínur, með slökum árangri mínum, þá spilaði Bogi frændi miklu fleiri Kasínur við móður sína enda var skuld hans enn meiri en mín þegar upp var staðið og réttast að fara ekki nánar út í þá sálma hér.

Þegar fleiri bar að garði þá var spilað eftir atvikum Tvistamanni, Rúberta eða Félagsvist. Mikið keppnisskap einkenndi hóp fólksins sem tók þátt í leiknum þó ætíð væri viðkvæði ömmu að allt væri jafnt þegar upp væri staðið. Þó held ég að amma heitin hafi verið mesta keppnismanneskjan af okkur öllum, enda hafði hún oftar en ekki betur.

Ég man aldrei til þess að amma hafi byrst sig við mig enda fylgdi gleðin og léttleikinn henni alla tíð. Þó held ég að hún hafi yfirleitt farið sínu fram, en nær aldrei með leiðindum, og sjaldan skipti hún skapi þó hún hafi alls ekki verið skaplaus kona. Hún þoldi ekki illmælgi í garð náungans og talaði oftar en ekki máli þess sem á var hallað ef svo bar undir. Hanna amma safnaði ekki veraldlegum auði enda bar hún þá fyrir brjósti er minna máttu sín og gaf á efri árum myndarlega til góðgerðarmála, þá jafnt innan lands sem utan.

Nú kann einhver að halda að hér sé teiknuð upp mikil glansmynd, en svo er ekki. Í minningunni var Hanna amma góðhjörtuð kona sem bar hag síns fólks fyrir brjósti og fannst miklu skipta samheldni fjölskyldunnar og eftir höfðinu dansa limirnir í þeim efnum.

Samverustundirnar voru margar og minningarnar halda áfram að hrannast upp, en hér skal látið staðar numið. Komið er að skilnaðarstund. Löngu dagsverki er lokið, hvíldinni varstu fegin.

Elsku amma, takk fyrir mig.

Birkir J. Jónsson.
-------------------------------------------------------

Nú er mín ástkæra Hanna amma búin að kveðja þetta líf, södd lífdaga, laus við þrautir og mein. Hún amma mín var engri lík og get ég seint fullþakkað henni allt sem hún hefur gert fyrir mig og mína. Kærleikur, ást og umhyggja var það sem einkenndi ömmu og öll hennar samskipti og tók hún öllum opnum örmum sem komu á hennar heimili. Hún átti einhvern veginn svo gott með að láta fólki líða vel og því vart að undra að maður sótti í félagsskap hennar.

Amma mátti aldrei neitt aumt sjá og vildi alltaf vera að gera eitthvað fyrir aðra, enda ófá félögin og líknarsamtökin sem hafa notið góðs af fjárframlögum hennar í gegnum tíðina. Ef hún eignaðist einhverja aura, þá var hún ekki í rónni fyrr en einhver bágstaddur gat notið þeirra með henni. Einnig má nefna góðsemi hennar og óeigingirni í garð tengdaforeldra sinna, sem hún á sínum tíma hjúkraði til þeirra dauðadags, en tengdamóðir hennar var bæði blind og rúmliggjandi síðustu æviár sín.

Amma var alla tíð mjög félagslynd og vildi alltaf hafa mannmargt í kringum sig. Alltaf var hún til í að taka í spil og hafði mikla ánægju af því að fara á "Bingó" og á "Spilin". Á þessum sviðum náði hún oft miklum árangri, var oft heppin og fékk marga vinninga, sem hún gaf jafnharðan og leyfði öðrum að njóta.

Hanna amma var mjög trúuð og lagði ríka áherslu á að ég lærði bænir og ætti að muna eftir að þakka almættinu fyrir það sem mér hlotnaðist í lífinu. Hún sagði oft við mig: "Þú veist, elsku nafna mín, að það er ekki nóg að taka bara út þegar á þarf að halda, þú verður að vera búin að leggja eitthvað inn fyrst." Hún amma var búin að leggja gríðarlega mikið inn, enda var hún oft bænheyrð og fyrir löngu búin að greiða leið sína inn í himnaríki.

Eins og áður óska ég þér alls hins besta, elsku amma mín, og hafðu hjartans þakkir fyrir allt og allt. Megi góður guð geyma þig.

Þín Jóhanna.
----------------------------------------------

Hanna amma lést á 91. aldursárinu, eftir veikindi sl. tíu mánuði. Fram að þeim tíma hafði hún átt mjög góð ár, þar sem spilamennskan skipaði stóran þátt í lífi hennar. Það var ýmist kasína, félagsvist, manni eða rúberta sem spilað var daglega enda voru spil hennar líf og yndi. Þá var barist hart við spilaborðið og ekkert gefið eftir, enda keppnisharkan þónokkur innan ættarinnar. Yfirleitt hafði sú gamla betur, en huggaði okkur með því að allir væru jafnir í lokin, þó svo að hún hafi í raun burstað okkur.

Amma var góð kona, sem aldrei mátti neitt aumt sjá, þannig gaf hún reglulega rausnarleg framlög til Rauða krossins og til hinna ýmsu málefna. Þá var hún drjúg að lauma peningi til barnabarnanna.

Það má segja að amma hafi verið miðpunktur ættarinnar, þangað komu ættingjar mikið í heimsókn og hittu þá hver annan og gjarnan var tekið í spil. Þá fylgdist hún alltaf með á textavarpinu ef einhverjir úr ættinni voru á bridgemótum í Reykjavík.

Það má segja að tíminn á sjúkrahúsinu hafi verið ömmu erfiður, þá gat hún ekki stundað sína skemmtilegustu iðju að spila og maður skynjaði það að hún hafði misst mikið.

Amma var trúrækin mjög og þegar maður var hjá henni sem barn, þá kenndi hún manni ótal bænir, sem maður hefur ekki heyrt annars staðar. Það var merkilegt að amma hafði þau áhrif t.d. á krakkana að þau settust yfirleitt út í horn með litla kassann með leikföngunum í og léku sér og að því loknu gengu þau frá þeim aftur í kassann án þess að vera beðin um það. Svona var andinn heima hjá ömmu.

Kristrún, tengdamóðir ömmu, var blind síðustu æviár sín og annaðist amma hana af slíkri umhyggjusemi að oft hefur verið um talað, t.d. las hún fyrir hana á hverjum degi. Þá hafði amma oft á orði að Kristrún mundi taka á móti sér.

Ég vil að lokum þakka ömmu fyrir samfylgdina í gegnum árin. Veit ég að það verða góðir endurfundir með afa.

Blessuð sé minning Jóhönnu Antonsdóttur.

Ólafur Jónsson.
--------------------------------------------------

Hún amma er dáin. Það er svo skrýtið að þú sért ekki lengur hér á meðal okkar. Við erum búnar að vera svo lánsamar að hafa þig svo lengi hjá okkur, þú komin langt á 91. árið. En við vitum að þú ert hvíldinni fegin því að síðustu mánuðir eru búnir að vera erfiðir og nú ertu komin til hans afa. Við vorum svo heppnar að alast upp í sama húsi og þið afi bjugguð í á Lindargötu 17 (Nefstöðum) og frá þeim árum er margs að minnast.

Að koma við á hæðinni hjá ömmu og fá rúsínulummur og ástarpunga og annað góðgæti, svo ekki sé minnst á alla þá hlýju og ást sem þú sýndir okkur barnabörnum þínum og síðan börnum okkar, því að hlýju og kærleik áttir þú nóg af og alltaf varst þú tilbúin að hjálpa þeim sem minna máttu sín.

Fyrir nokkrum árum fluttir þú í Skálarhlíð og eins og á Lindargötu var alltaf mikið líf í kringum þig, maður sagði oft að það væri eins og á umferðarmiðstöð, alltaf einhverjir að koma og fara, því að skreppa í kaffi til ömmu (amma lagaði besta kaffi í heimi, svona upp á gamla mátann), var hluti af okkar lífi og ef færi gafst þá var spilaður marías. Við vorum nú alltaf í mikilli skuld við þig, því spilaheppin varst þú.

Elsku amma, með þessum línum til þín þá viljum við þakka þér fyrir allt.

Guð blessi þig.

Kveðja. Kristín Bogadóttir, Karólína Sigurjónsdóttir.
----------------------------------------------------------------------

Elsku amma. Okkur systkinin langar að kveðja þig með nokkrum orðum. Þú varst einstök kona, svo brosmild, hlý, jákvæð og umburðarlynd. Við systkinin munum alltaf eftir tilhlökkuninni sem börn að fara og heimsækja ömmu og afa á Sigló. Það var tilhlökkun sem entist í marga daga áður en farið var í ferðina. Við fengum þvílíkar móttökur að engin orð fá því lýst. Við vorum föðmuð og kysst í bak og fyrir, hlýjan og innileikinn ykkar var svo mikill.

Við vorum alveg viss um að við gátum ekki átt betri ömmu og afa. Síðan voru kræsingar þannig að maður hafði ekki séð annað eins. En það var einn af þínum mörgu góðu eiginleikum, amma, að taka vel á móti gestum. Það var alltaf líf og fjör í kringum þig. Maður kom ekki svo í heimsókn til þín, að einhver annar liti ekki inn á meðan. Þú áttir marga góða vini og varst mikil félagsvera. Þú máttir aldrei neitt aumt sjá og réttir alltaf fram höndina ef einhver átti erfitt.

Þegar við litum inn til þín voru heimsmálin rædd, slegið á létta strengi og oftar en ekki tekið í spil. Seinni árin varstu vön að koma upp að Bakka, til Gunnu dóttur þinnar og Birgis, og dvelja þar í tvær vikur. Það voru yndislegir tímar og áttum við þá margar góðar stundir með þér. Það var aldrei spilað eins mikið á Bakka og þessar tvær vikur. Þá sóttu langömmubörnin stíft til þín, þau munu sárt sakna stundanna með þér.

Elsku amma, nú ertu búin að kveðja þennan heim. Við sitjum eftir með söknuð og hlýjar minningar um þig. Þú talaðir stundum um það að afi væri búinn að bíða lengi eftir þér. Er gott til þess að hugsa að það hafi verið miklir fagnaðarfundir þegar þið hittust á ný eftir langan aðskilnað. Elsku amma, minning þín lifir í hjörtum okkar, guð blessi þig og hafðu þökk fyrir allar góðu og hlýju stundirnar sem þú gafst okkur. Hvíldu í friði, elsku amma.

Ömmubörnin frá Bakka.
-----------------------------------------------

Hanna frænka mín er farin yfir landamærin miklu, landamærin sem allir lifendur horfa til, margir ef til vill uggandi um hvað okkar bíður handan þeirra, aðrir fullvissir þess að eðlilegum framgangi lífsins þurfi ekki að kvíða. Ég trúi því að Hanna hafi hugsað með velþóknun til þessara óhjákvæmilegu vistaskipta - fagnað því að flytja úr þreyttum líkamanum í ríki þess Guðs sem hún treysti á öllu framar. Hún hafði lifað langa og farsæla ævi og var þakklát fyrir það sem Guð og gæfan lagði henni til í lífinu og kunni vel með það að fara. Ég minnist hennar léttu lundar og get auðveldlega kallað fram úr fjarskanum enduróm af hljómmiklum hlátri, sem ekki þurfti mikið til að kalla fram.

Hanna giftist ung föðurbróður mínum Sigurbirni, Bubba, sem látinn er fyrir rúmum tuttugu árum. Þau voru samhent hjón og aðlaðandi og heimilið opið og frjálslegt, enda streymdu þangað gestir og oft var hlegið dátt í léttu spjalli eða spilum sem gjarnan var gripið í. Á unglingsárum mínum í Fljótum bjuggu þau á Skeiði - þar var ég þá tíður gestur og á þaðan margar góðar minningar. Heimilið á Skeiði var snemma fjölmennt nokkuð og því að mörgu að hyggja og hvíldartími Hönnu efalaust naumur stundum.

Þegar fjölskyldan flutti heimili sitt til Siglufjarðar fluttust amma mín og afi Kristrún og Bogi á Minni-Þverá með þeim þangað og voru á heimili þeirra eftir það til æviloka og þar fengu þau það örugga skjól sem aldraðir þarfnast og þess minnist ég að foreldrar mínir voru þakklát fyrir þá nærgætnu umhyggju sem þau nutu þarna. Góð kona er gengin og það er sannarlega skarð í frændgarðinn

Blessuð sé minning hennar.

Jónas Hallgrímsson.
-------------------------------------------------

Kæra frænka, þá er komið að kveðjustund. Í huga mínum á ég margar góðar minningar um þig.

Þú varst stóra systir hans pabba eða Munda bróður eins og þú kallaðir hann alltaf. Ég man göngutúrana á laugardags- eða sunnudagsmorgnum með pabba í morgunkaffi að Nefstöðum, þar sem alltaf eitthvað gott var á borðum.

Gjafmildi þín var mikil, allar jólagjafirnar og bingóvinningarnir sem þú gafst mér, að ógleymdu öllum þeim stundum sem ég átti með foreldrum mínum á Nefstöðum þar sem setið var tímunum saman við spilaborðið.

Alltaf var margt fólk í kringum þig og mikill gestagangur og þannig vildir þú hafa það, alltaf pláss fyrir alla.

Þú talaðir alltaf af stolti um börnin þín, tengdabörnin og afkomendur þeirra enda þau þér afar kær.

Að lokum vil ég sérstaklega þakka þér fyrir hversu góð þú varst við drengina mína, þá Magnús og Guðmund Árna, eða Munda litla eins og þú ein máttir kalla hann. Ég veit að þú baðst oft fyrir Magnúsi þegar hann var sem veikastur.

Ég veit að vel hefur verið tekið á móti þér og efalaust er spilastokkurinn tilbúinn og gott ef ekki er búið að gefa.

Minningin lifir um góða frænku með stórt hjarta og breiðan faðm.

Margrét Guðmundsdóttir