Heimildasíða

Tengt Siglufirði

Sigurlaug Njálsdóttir

mbl.is - 23. mars 2008 | Minningargreinar 

Sigurlaug Njálsdóttir fæddist á Siglufirði 4. desember 1924. Hún lést á Sjúkrahúsi Akureyrar þriðjudaginn 11. mars 2008.

Foreldrar hennar voru Njáll Jónasson, f. 5.2. 1891, d. 25.11.1976, og Ólöf Þorkelsdóttir, f. 25.11. 1889, d. 2.11. 1925.

Systkini Sigurlaugar eru:

  • Aðalheiður Aðalbjörnsdóttir, látin,
  • Guðjón, látinn og
  • Sigurður, sem búsettur er í Reykjavík.

Sigurlaug missti móður sína er hún var á fyrsta ári, og var send til Akureyrar með síldarbát og fór á Sjúkrahús Akureyrar, þá með berkla. Á móti henni tóku hjónin Guðný Einarsdóttir og Þorsteinn Kristjánsson og þau tóku hana að sér og ólu hana upp.

Sigurlaug Njálsdóttir -- ókunnur ljósmyndari

Sigurlaug Njálsdóttir -- ókunnur ljósmyndari

Uppeldissystkini Sigurlaugar eru:

  • Sigurbjörg,
  • Lára,
  • Aðalsteinn og
  • Eiríkur.

Lára er ein á lífi. Sigurlaug giftist 4.12. 1948 Óskari Friðjóni Jónssyni, f. 1.6.1921, d. 15.5.1991, ættuðum úr Fljótum.
Synir þeirra eru:

  • 1) Sigurður, f. 17.8.1948, d. 3.9.1997, var í sambúð með Bergþóru Reynisdóttir, þau slitu samvistum, þau eiga 2 börn, Sigurð Frey og Lilju Ósk, áður átti Bergþóra börnin Önnu Lindu, hún á 2 börn, og Bjarna Bærings.
  • 2) Þorsteinn, f. 1.4. 1953, kvæntur Maríu Guðmundu Kristinsdóttur, f. 7.10.1955, þau eiga 3 börn, Óskar Rafn, Sigurlaugu og Maríu Hlíf, og Þorsteinn á soninn Róbert. Þau eiga 8 barnabörn.
  • 3) Jón Þórir, f. 8.9.1954, kvæntur Hlíf Guðmundsdóttur, f. 22.11.1954, þau eiga einn son, Guðmund Örn og 2 barnabörn.
  • 4) Ólafur Njáll, f. 7.12.1959, kvæntur Maríu Helgu Kristjánsdóttur, f. 29.3.1963, þau eiga 4 börn, Friðjón Geir, Elfu Dögg, Bryndísi Helgu og Ólöfu Völu, og 3 barnabörn.

Sigurlaug var uppalin á Akureyri á hinum ýmsu stöðum í Innbænum og Eyrinni, en árið 1938 flyst fjölskyldan í Þingvelli, smábýli rétt sunnan Glerár og þar hófu þau Óskar sinn búskap 1948 og bjuggu þar allan sinn búskap að undanskildum árunum 1950-51. 1992 flutti hún svo norður fyrir Glerá í Smárahlíð og 2004 flutti hún í Lindasíðu 2 sem var hennar síðasta heimili.

Á Þingvöllum voru Óskar og Sigurlaug með nokkrar kindur og hænur og einnig kartöflur svo lengi sem heilsan leyfði og var það góð búbót fyrir þau. Sigurlaug vann mestallan sinn starfsaldur á verksmiðjum Sambandsins á Gleráreyrum, en fyrst og fremst var hún móðir og húsmóðir og bjó sonum sínum og eiginmanni gott og traust heimili. Útför Sigurlaugar verður gerð frá Akureyrarkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30.
------------------------

Í dag verður borin til grafar hún amma á Þingvöllum. Í gegnum hugann fljóta ýmsar minningar um konu sem var um margt merkileg kona, sem oftar en ekki mátti hafa meira fyrir lífinu en margur annar. Það setti sitt mark á líf ömmu að hún skyldi missa mömmu sína og ekki fá tækifæri til að kynnast henni. Líf hennar var nokkrum þyrnum stráð lengi framan af ævi, og ýmis atvik úr æsku sem henni sviðu sárt.

Afi og amma áttu sitt heimili á Þingvöllum þar sem þau innréttuðu gamla fjósið sem íbúð. Það er óhætt að segja að það hafi verið þröngt í búi hjá þeim lengi framan af, og stundum þurfti að treysta á góðvild annarra með aðföng, sem síðan var endurgreitt við fyrsta tækifæri. Ef til vill má segja að kreppan hafi varað lengur hjá afa og ömmu en mörgum öðrum, og þau fóru ekki að horfa á bjartari tíð fyrr en langt var liðið á 7. áratuginn.

Ég geri mér grein fyrir því í dag að afi og amma voru ekki fjárhagslega vel stæð, en samt upplifði ég þau alltaf sem ríkt fólk þegar ég var lítill. Það var allt svo snyrtilegt og fínt hjá þeim og vel hugsað um alla hluti. Þau voru líklega eitthvert það nægjusamasta fólk sem ég hef kynnst, enda sagði amma alltaf þegar hún komst á eftirlaun að hún hefði nú bara aldrei haft annað eins af fjármunum á milli handanna.

Erfiðleikar framan af ævinni mótuðu ömmu svo sannarlega. Hún var oft á tíðum bitur út í fortíðina og átti erfitt með að vinna sig út úr henni. Þess vegna gat hún oft virkað hvöss og var það vissulega stundum. En það var alltaf hægt að eiga góðar stundir með henni, enda hafði hún fyrst og síðast áhuga á fólki og mannfélagi almennt. Hún amma var stolt af afkomendum sínum, sama á hverju gekk. Hún hafði t.d. alltaf trú á því að eitthvað myndi verða úr mér þótt lífernið lengi vel hafi ekki gefið fyrirheit um það. Þegar afi dó má segja að nokkuð af lífsneistanum hafi dofnað, og hún saknaði hans mikið og við ræddum oft saman um árin þeirra saman, erfiðleika og gleðistundir.

En mesta áfallið og stærsta sorgin var þegar frumburðurinn, hann Siddi, dó árið 1997. Sonur Sidda, Sigurður Freyr, flutti til ömmu og það er óhætt að fullyrða að það hafi verið henni mjög dýrmætt. Vissulega er söknuðurinn sár nú þegar hún amma er dáin, en hann verður manni auðvitað ekki eins erfiður í ljósi þess að hún var svo sannarlega sátt við að kveðja. Hún var ekki í nokkrum vafa um að afi og Siddi myndu taka á móti sér þegar hún kæmist yfir móðuna miklu. Í síðustu heimsókn minni til ömmu fylgdi hún Mía mér norður og sýndi henni allar fimleikakúnstirnar sínar uppi á sjúkrahúsi við mikinn fögnuð og gleði.

Þar bað hún mig um að taka hempuna með næst þegar ég kæmi, því ég þyrfti áreiðanlega að kasta rekum yfir hana. Hún vissi auðvitað að hverju stefndi og var sátt við að endalokin hérna megin grafar nálguðust.
Elsku amma, þín verður sárt saknað, skemmtilegra samræðna verður saknað og umhyggjunnar sem þú sýndir mér, Gíslínu og stelpunum okkar alltaf.

Guðmundur Örn (Örri), Gíslína, Mía og Íva.
-----------------------------------------------------------------

Elsku amma mín, mikið á ég eftir að sakna þín, sakna þess að geta ekki hringt í þig á kvöldin og spjallað við þig um allt milli himins og jarðar. En ég veit í hjarta mínu að þér líður vel í dag og efast ekki um að vel hafi verið tekið á móti þér, Óskar afi og Siddi hafa gert það ásamt fleirum. Ég hef hugsað um þær stundir sem við áttum saman og þær geymi ég í hjarta mínu. Ég man svo vel þegar ég var lítil stelpa og kom á Þingvelli til ykkar afa að þið tókuð alltaf svo vel á móti mér, það voru alltaf ísblóm í frystikistunni og nóg var um plássið til að leika sér úti.

Svo var líka alltaf gaman að fara og skoða í gamla húsinu og ekki má gleyma ferðunum sem við fórum og fundum gjarnan gamalt dót sem við afi sáum not fyrir, þú sást það ekki alltaf og varðst stundum hissa á því hvað við værum að gera, ég á nú ennþá símaborð sem við fundum og hefur það verið málað mjög oft. Það var skrítið þegar þú fluttir frá Þingvöllum, en ég var nú stolt af þér að fara í strætó, ég man að þú sagðist vera með einkabílstjóra sem stoppaði fyrir utan heimilið þitt, keyrði þig í Nettó og næði í þig þegar þú værir búin að versla.

Við áttum það sameiginlegt að okkur þótti gaman að spila og svo að sjálfsögðu að spila bingó. Ég man svo vel eftir Páskabingó, þá fengum við alltaf páskaegg. Svo má ekki gleyma því að við vorum nöfnur, ég man líka að þegar ég var ófrísk þá kom ekki annað til greina að ef ég gengi með strák þá fengi hann nafnið hans afa Óskars. Óskar Þór var nú í smá uppáhaldi hjá þér og saknar þín, við töluðum um að þér liði vel núna og vonum að það sé rétt. Þegar ég kom norður í byrjun mars með systkinum mínum þá varst þú bara hress og gerðir smá grín.

Það var yndislegt að geta kvatt þig þó svo að ég vildi það ekki, en þá vissi ég að þú varst tilbúin til þess. Ég veit að þú fylgist með okkur núna og bið þess að þér líði vel. Þín sonardóttir, Sigurlaug. Elsku amma Lilla hefur nú kvatt okkur. Þegar ég lít um öxl rifjast upp fyrir mér ótal góðar stundir sem við áttum saman. Mínar fyrstu minningar um ömmu eru þegar ég heimsótti hana og afa þegar þau bjuggu á Þingvöllum. Það ríkti alltaf viss eftirvænting fyrir þær heimsóknir enda tóku þau ávallt vel á móti manni.

Þegar afi hafði kvatt okkur og amma var flutt í Smárahlíðina fór ég að heimsækja hana oftar, bæði var styttra að fara og eins var ég orðinn eldri. Við gripum yfirleitt í spil, oftar en ekki var það rommí, og fengum okkur svo smá bita. Þegar kom að því að eiga eitthvað með kaffinu kom maður aldrei að tómum kofanum hjá ömmu, ostabrauð í ofninum góða, tertubiti með sultu og hvítt súkkulaði á eftir var sígild blanda og að sjálfsögðu mjólk með. Samband okkar ömmu breyttist töluvert haustið ’97 þegar ég flutti til hennar í fyrra skiptið.

Þau tvö skipti sem ég bjó hjá henni telja rétt um fjögur ár og get ég ekki sagt annað en að við höfum kynnst hvort öðru nokkuð vel þann tíma. Strax frá upphafi náðum við vel saman þó svo að við værum mjög ólík að mörgu leyti, ég held að við höfum bætt hvort annað ágætlega upp. Þann tíma sem ég bjó hjá henni hugsaði hún um mig líkt og eigin son, það eina sem ég gat hugsanlega kvartað yfir á sínum tíma var hversu viljug hún var til að vekja mig á morgnana. Ég kvarta nú ekki yfir því í dag enda hefði skólaganga mín verið heldur endaslepp ef ekki hefði ég mætt á morgnana.

Á slaginu 7:50 var sú gamla mætt í dyragættina, oftar en ekki glottandi yfir tilburðum mínum við að reyna að koma mér á fætur. Þó amma hafi verið af gamla skólanum og ekki verið ýkja hrifin af óvæntum uppákomum var hún manna duglegust við að koma mér á óvart. Tveir atburðir sitja mér ofarlega í minni. Fyrra skiptið var þegar farið var að líða að kvöldmat og hún spyr hvort við ættum ekki að panta pizzu.

Ég veit ekki hversu langt hakan á mér fór niður, hún var fánaberi íslenskrar matreiðslu en ákvað allt í einu að vilja prófa pizzu, komin á áttræðisaldurinn. Seinna skiptið var þegar ég geymdi forláta vodkapela inni í geymslu. Amma var ekki mjög hrifin af áfengi og því var ég ekki að flagga pelanum góða. Ég tók svo eitt sinn eftir því að minnka fór í pelanum og varð alveg furðulostinn enda vorum við amma bara tvö og ekki gat sú gamla verið að blanda sér á kvöldin.

Það kom svo á daginn þegar ég grennslaðist fyrir um hjá henni að henni þótti ágætt að fá sér eins og eina teskeið þegar hún var með eitthvað í hálsinum, þetta hreinsaði víst ansi vel. Ég var marga daga að ná harðsperrunum úr maganum á mér eftir allan hláturinn. Svona gæti ég haldið áfram lengi að segja frá þeim tíma sem við amma áttum saman. Elsku amma, það voru forréttindi að fá að kynnast þér svona vel, þær stundir sem við áttum saman munu ylja mér um ókomna tíð. Ég mun ævinlega verða þér þakklátur fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig og kenndir mér og ég veit að þú fylgist áfram vel með mér. Sigurður Freyr Sigurðsson.

Elsku amma mín, mikið á ég eftir að sakna þín, sakna þess að geta ekki hringt í þig á kvöldin og spjallað við þig um allt milli himins og jarðar. En ég veit í hjarta mínu að þér líður vel í dag og efast ekki um að vel hafi verið tekið á móti þér, Óskar afi og Siddi hafa gert það ásamt fleirum. Ég hef hugsað um þær stundir sem við áttum saman og þær geymi ég í hjarta mínu. Ég man svo vel þegar ég var lítil stelpa og kom á Þingvelli til ykkar afa að þið tókuð alltaf svo vel á móti mér. Það voru alltaf ísblóm í frystikistunni og nóg var um plássið til að leika sér úti.

Svo var líka alltaf gaman að fara og skoða í gamla húsinu og ekki má gleyma ferðunum sem við fórum og fundum gjarnan gamalt dót sem við afi sáum not fyrir. Þú sást það ekki alltaf og varðst stundum hissa á því hvað við værum að gera. Ég á nú ennþá símaborð sem við fundum og hefur það verið málað mjög oft. Það var skrítið þegar þú fluttir frá Þingvöllum en ég var nú stolt af þér að fara í strætó. Ég man að þú sagðist vera með einkabílstjóra sem stoppaði fyrir utan heimilið þitt, keyrði þig í Nettó og næði í þig þegar þú værir búin að versla. Við áttum það sameiginlegt að okkur þótti gaman að spila og svo að sjálfsögðu að spila bingó.

Ég man svo vel eftir Páskabingói, þá fengum við alltaf páskaegg. Svo má ekki gleyma því að við vorum nöfnur, ég man líka að þegar ég var ófrísk kom ekki annað til greina ef ég gengi með strák en að hann fengi nafnið hans afa Óskars. Óskar Þór var nú í smáuppáhaldi hjá þér og saknar þín. Við töluðum um að þér liði vel núna og vonum að það sé rétt. Þegar ég kom norður í byrjun mars með systkinum mínum varst þú bara hress og gerðir smágrín. Það var yndislegt að geta kvatt þig þó svo að ég vildi það ekki en þá vissi ég að þú varst tilbúin til þess. Ég veit að þú fylgist með okkur núna og bið þess að þér líði vel.

Þín sonardóttir, Sigurlaug.
---------------------------------------------

mbl.is - 23. mars 2008 | Minningargrein

Sigurlaug Njálsdóttir fæddist á Siglufirði 4. desember 1924. Hún lést á Sjúkrahúsi Akureyrar þriðjudaginn 11. mars síðastliðinn og var útför hennar gerð frá Akureyrarkirkju 19. mars.

Sigurlaug, föðursystir mín, var um margt merkileg kona. Hún var alin upp á Akureyri, gekk vart í skóla og taldi hún sig hlunnfarna af þeim sökum, hana langaði svo mikið að hafa fengið að læra.

Slíkt var hlutskipti barns á þriðja áratug síðustu aldar þegar Sigurlaug á fyrsta ári missti móður sína. Heimilið var leyst upp eftir móðurmissinn og ólust systkinin Sigurlaug, Guðjón og Sigurður faðir minn því upp á þremur stöðum. Um annað var ekki að ræða. Má ímynda sér hvað brotist hefur um í huga barns við þessar aðstæður.

En Sigurlaug fullorðnaðist, giftist Óskari Friðjóni Jónssyni og eignuðust þau fjóra syni. Þau bjuggu lengstum á Þingvöllum, þar sem nú er Háskólinn á Akureyri, ráku þar fjárbú fram á 8. áratuginn og er merkilegt að hugsa til þess nú þegar bærinn hefur fengið á sig nýjan brag, sem framsækinn skólabær.

Sigurlaug fylgdist vel með, var bókhneigð, stálminnug og hafði ákveðnar skoðanir á mönnum og málefnum. Hún hafði kímnigáfuna hennar Gústu frænku í Danmörku, móðursystur sinnar, sem alin var upp á sama stað, en báðar voru þær skjótar í hugsun og oft stríðnar. Hún þóttist til dæmis stundum ekkert muna og gerðist sposk á svip. Var þá næsta víst að eitthvað bjó undir sem réttast væri að hafa ekki hátt um eða að hún hefði stórar fréttir að færa og vildi byggja upp eftirvæntingu áheyrandans.

Hún talaði norðlensku, kvað fast að k, t og p, raddaði lin og hafði ítónun sem fátíðari gerist.

Samband hennar við syni sína var einstaklega gott. Veitti hún þeim umhyggju alla tíð og börnum þeirra athygli og var áhugasöm um velferð þeirra. Eftir að Sigurður sonur hennar dó naut hún félagsskapar sonar hans, Sigurðar Freys, er hann átti heimili hjá henni meðan hann var í Menntaskólanum. Mátti vart á milli sjá hvort var þakklátara fyrir sambúð hins.

Umkringd sonum og fjölskyldum þeirra kvaddi hún þetta líf á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri, sátt við örlögin. Banalegan var stutt, en æðruleysi hennar og gæska er hjálpleg þeim sem nú syrgja.

Fyrir hönd foreldra minna, systkina og fjölskyldna okkar sendi ég Jóni, Þorsteini, Ólafi Njáli og fjölskyldum þeirra innilegar samúðarkveðjur.

Anna Sjöfn Sigurðardóttir.
---------------------------------------------

Fyrir stuttu skrapp ég akandi norður yfir heiðar til að kveðja gamla vinkonu mína og frænku, Lillu á Þingvöllum. Ég var einn á ferð á og leiðinni gafst nægur tími til að rifja upp liðna tíma og skemmtilegar minningar. Þegar áfangastað var náð tók hún á móti mér með sömu hlýju og gleði og hún gerði alltaf þegar ég heimsótti hana og Óskar á Þingvöllum, forðum daga. ,,Elsku Heiðar minn, ert þú nú kominn?“ og um stund fannst mér ég vera staddur í eldhúsinu á Þingvöllum.

Búinn að hjóla úr Byggðaveginum með gamalt brauð í farteskinu fyrir Surtlu. Óli frændi úti í Gamla bæ að gera við skellinöðruna og Siddi inni í herbergi nýkomin úr siglingu með fágætt góðgæti. Ég í eldhúsinu með mjólk og kökur fyrir framan mig að spjalla við Lillu. Hún var alltaf hreinskilin, sagði meiningu sína umbúðalaust hvort sem manni líkaði það betur eða verr. Og þess vegna var vinskapur okkar svona góður.

Sumt af ýmsum sláandi staðreyndum sem okkur Lillu fór á milli í eldhúsinu tók mig töluverðan tíma að melta, t.d. að ég og Rut Reginalds ættum það sameiginlegt að vera bæði fordekruð og spillt. Og ég sagði Lillu líka alltaf satt, sagði henni m.a. hvernig það væri að eiga fósturföður og mömmu í Reykjavík og pabba í Bandaríkjunum. Við ræddum líka um stóru málin, ýmis samfélagsleg mál og pólitík. Ég lærði af henni ömmu Heiðu og fleirum að verkafólkið væri það sem héldi uppi þessu þjóðfélagi.

Að þeir sem stjórnuðu SÍS-verksmiðjunum á Gleráreyrum væru vel flestir arðræningjar sem hefðu lítið vit og enn minni skilning á því hvernig reka ætti fyrirtækið. Einnig að bónuskerfið á verksmiðjunum væri ósanngjarnt. Og þarna í eldhúsinu með Lillu skildi ég þetta allt miklu betur og sá þetta allt í réttara samhengi. Hún hefur líka alltaf talað við mig eins og fullorðinn frá því að ég man eftir mér. Og fyrir það er ég henni ævinlega þakklátur. Eitt af því dýrmætasta sem barni er gefið af fullorðnum er tími, athygli og þolinmæði.

Og af þessu þrennu var aldrei neinn skortur hjá Lillu eða öðru heimilisfólki á Þingvöllum. En þar mæddi nú líka mikið á Óla frænda. Og þegar við Lilla áttum okkar síðasta samtal þarna um daginn minntist hún einmitt á þetta, hvað Óli hefði alltaf verið sérstaklega umburðarlyndur gagnvart mér. Ég að suða í sífellu um að fá að fara hring á skellinöðrunni og svo síðar að fá að fara á rúntinn á Bjöllunni og síðar Mavericknum. Og öllu þessu tók Óli með jafnaðargeði þannig að flestir strákar í Byggðaveginum trúðu því ekki að ég hefði verið á rúntinum með Óla frænda.

Þannig er mikil birta og gleði yfir öllum minningum mínum frá Lillu og fjölskyldu á Þingvöllum. Ég kveð því góða og kæra vinkonu og frænku með miklum söknuði. Þeim eftirlifandi Þingvallabræðrum Jónsa, Steina og Óla ásamt mökum þeirra, barnabörnum og barnabarna börnum Lillu sendi ég mínar dýpstu samúðarkveðjur sem og öðrum aðstandendum. Minningin um heiðarlega, hreinskipta og hjartahlýja konu mun lifa.

Kær kveðja. Heiðar Ingi Svansson.