Heimildasíða

Tengt Siglufirði

Kristjana Heiðberg Guðmundsdóttir

mbl.is - 5. febrúar 2021 | Minningargreinar 

Kristjana Guðmundsdóttir fæddist 20. janúar 1932 á Siglufirði. Hún lést 29. janúar 2021 á Hrafnistu við Sléttuveg.

Foreldrar hennar voru Guðmundur Guðmundsson, f. 6.4. 1905, d. 9.11. 1967, stórkaupmaður og Anna Lilja Steinþórsdóttir, f. 9.12. 1906, d. 4.8. 1980, matráðskona.

Kristjana átti tvö hálfsystkini, samfeðra, þau

  • Sigríði Theodóru Guðmundsdóttur, f. 14.2. 1931, hjúkrunarfræðing og
  • Guðmund Eiríksson Guðmundsson, f. 8.3. 1934, d. 18.3. 1989, lögregluþjón.

Eiginmaður Kristjönu var Snorri Ásgeirsson, f. 15.7. 1926, d. 4.5. 1989, rafverktaki.
Synir þeirra eru  Björgvin Gylfi Snorrason, f. 7.7. 1951, myndhöggvari og
Ásgeir Valur Snorrason, f. 28.12. 1961, svæfingahjúkrunarfræðingur.
Eiginkona Björgvins Gylfa er Guðfinna Alda Skagfjörð, f. 2.11. 1953, viðskiptafræðingur. Börn þeirra eru Karen Lilja, f. 14.4. 1985, viðskiptafræðingur og Eva Björk, f. 28.11. 1988, stærðfræði-hagfræðingur. Maki Karenar Lilju er Christian Guterres, f. 16.5. 1984, viðskiptafræðingur. Synir þeirra eru Tao, f. 2012, Soul, f. 2014, og Matti, f. 2019. Eiginmaður Evu Bjarkar er Anders Ødum, f. 18.12. 1987, líftæknifræðingur og eiga þau eina dóttur, Solveigu, f. 2019.

Kristjana Guðmundsdóttir - ókunnur ljósmyndari

Kristjana Guðmundsdóttir - ókunnur ljósmyndari

Eiginkona Ásgeirs Vals er Hildur Gunnarsdóttir, f. 26.9. 1965, sjúkraliði. Dætur þeirra eru Þorbjörg, f. 22.11. 1990, sagnfræðingur, Dagný, f. 3.8. 1996, læknanemi og Anna Lilja, f. 16.9. 2002, menntaskólanemi.

Kristjana ólst upp á Siglufirði hjá móður sinni og flutti síðan til Reykjavíkur þegar hún var 13 ára. Kristjana gekk í Verzlunarskóla Íslands í þrjá vetur.

Í apríl 1959 hóf Kristjana störf á Langlínumiðstöð Landsímans. Árið 1972 hóf hún störf sem landsímavörður og starfaði þar til janúarmánaðar 1978. Frá 1979 starfaði hún sem fulltrúi hjá innheimtudeild Landsímans. Árið 1986 var hún ráðin sem deildarstjóri innheimtudeildarinnar. Í júlí 1990 vann hún sig upp í stöðu skrifstofustjóra hjá innheimtunni. Því starfi sinnti hún allt til starfsloka árið 2002.

Kristjana var öflug í ýmsum félagsstörfum. Hún starfaði mikið með Félagi íslenskra símamanna og sat þar í ritnefnd. Hún var hjálparliði hjá Almannavörnum um árabil. Þá hélt hún utan um hóp afmælisárgangs Siglfirðinga fæddra árið 1932 sem hittust á fimm ára fresti frá árinu 1982.

Eftir starfslok starfaði hún hjá Félagi eldri borgara í Kópavogi. Fyrstu tvö árin var hún gjaldkeri og tók hún svo við störfum formanns félagsins í mars 2007. Kristjana var formaður Félags eldri borgara í Kópavogi í sjö ár og var hún gerð að heiðursfélaga þann 22. nóvember 2013.

Útför Kristjönu fer fram frá Digraneskirkju í dag, 5. febrúar 2021, klukkan 15. Vegna aðstæðna í þjóðfélaginu geta einungis nánustu vinir og ættingjar verið viðstaddir athöfnina. Athöfninni verður streymt af slóðinni:

https://www.skjaskot.is/kristjana  Hlekk á streymið má nálgast á: 

https://www.mbl.is/andlat

-

--------------------------------

Móðir mín átti mig ung, giftist þunguð og með forsetaleyfi, önnur voru afskipti framkvæmdavaldsins af hjónabandinu ekki. Við vorum í 70 ár ferðafélagar, líka þegar fjarlægðir urðu langar og bréf fylgdu skipaferðum. En því lengri sem fjarlægðir voru, því styttra virtist milli okkar. Hún var móðir, sem vera ber, góð eiginkona föður míns, sem ekki er sjálfgefið. Þeim hjónum get ég líka þakkað ágætan bróður, tíu árum yngri. Ég man fyrst eftir mér sitjandi í bakpoka á baki föður míns, en við þurftum að ganga yfir heiði á Norðurlandi, í djúpum snjó þar sem ófærð var og eini ferðamöguleikinn var flug frá Blönduósi.

Þá var ég kannski eins árs, ég man enn þá þung skref foreldra minna og hvítt landslagið. Þau hjónin fluttu fyrstu árin milli byggðakjarna, hann sem rafmagnsmeistari, hún t.d. sem ritari á bæjarskrifstofunni á Eyrarbakka. Hún hafði einstaklega fallega rithönd, skrifaði skýrt og fallega á góðri íslensku. Hún hafði mjög gott minni, snögg og nákvæm, enda fædd á Siglufirði í síldarævintýrinu með þeim anda sem því fylgdi.

Hún orti, spilaði á gítar og söng. Í allri handiðn var hún skapandi og vandvirk. Hún var meistari í mannlegum samskiptum og félagslynd. Hún var svo fróðleiksfús að ekki var nálgast safnhús án þess að líta inn, og hún var ófeimin að leita nánari upplýsinga hjá starfsfólkinu. Þar fundust ekki framandi tungumál og enginn misskilningur. Hún fangaði fólk við fyrstu kynni.

Það sem hún hafði mesta ánægju af var að dansa, helst heilu kvöldin og fram á nótt, á háum hælum og best með háum herra, Snorra að nafni. Síðasta dansinum hérna megin er lokið, hann var langur með stuttum enda. En dauðadansinn dansaði hún með stolti.

Móðir góð, ég sakna þín. Ég sakna þín sem ferðafélaga. Við höldum áfram hvort um sig okkar löngu ferð.

Björgvin Gylfi.
-------------------------------------------------------

Það er með miklum söknuði sem við kveðjum móður og tengdamóður. Hún var dóttir einstæðrar alþýðukonu á Siglufirði sem vann í síld. Þegar hún var 13 ára fluttu þær suður. Kristjana fór í Verslunarskólann og framtíðin virtist björt. Hún skemmti sér með ungu fólki og var í Tívolí með vinum sínum þegar ungur maður féll fyrir henni. Fyrir honum var þetta ást við fyrstu sýn en sú ást var ekki gagnkvæm til að byrja með. Svo fór að hún féll fyrir hávaxna granna manninum og þá hófst farsælt og ástríkt samband sem hafði staðið í 39 ár þegar hann féll frá árið 1989.

Hún syrgði hann alla ævi og aldrei fann hún sér annan mann. Fyrstu ár þeirra einkenndust af basli, enda var lífið ekki létt á þessum haftatímum. Nánast alla starfsævi sína vann hún á Landsímanum. Tryggð, trúmennska og eljusemi einkenndu störf hennar. Hún vann oft langt fram eftir kvöldi í sjálfboðavinnu í þágu ríkisins. Í starfi sínu á Innheimtunni kom samúð hennar gagnvart fólki í erfiðleikum sterkt fram. Hún gekk oft langt í að semja við fólk um greiðslur og þurfti oft að verja sitt mál gagnvart yfirmönnum sínum.

Sagði hún að ánægja viðskiptavina væri mikilvæg og að þeim ætti að vera umhugað um orðspor fyrirtækisins. Svo fór að hún var kosin starfsmaður ársins hjá Símanum og þótti henni vænt um þann heiður. Hennar ljúfustu stundir voru þó á fjöllum með fjölskyldunni. Þannig fór að þau hjónin keyptu frambyggðan Willys-jeppa. Og þá hófst tímabil fjallaferða. Ef um var að ræða einhverja sólarglætu var farið út úr bænum, stundum stutt en oftar lengra en áætlað var.

Ferðast var á jeppanum, farnar styttri og lengri gönguferðir, löngu áður en það komst í tísku. Stundum tók hún gítarinn með og alltaf voru þjóðsögur Jóns Árnasonar ómissandi ferðafélagi og fann hún þá hryllilegustu draugasögurnar til að segja í tjaldinu fyrir háttinn. Þannig voru gömlu hjónin hálfgerðir hippar sem festu sig ekki við veraldlega hluti.

Kristjana eignaðist fimm barnabörn og fjögur langömmubörn. Þau voru alla tíð ofarlega í huga hennar. Dætur okkar minnast góðra stunda með henni. Hún var okkur hjónunum ómetanleg og vildi alltaf verða að gagni. Ef eitthvað kom upp á stóð hún alltaf sem klettur við hlið okkar og verður það aldrei fullþakkað eða metið.

Síðustu árin bjó hún í Fannborg 8 í Kópavogi. Margir minnast hennar þar sem hún var á ferðinni á rafskutlunni sinni í Hamraborginni í miðbæ Kópavogs. Okkur stóð ekki alltaf á sama. Það fréttist af henni í Smáralind, hún þurfti að skjótast í pósthúsið og sinna erindum. Stundum var orðið lítið rafmagn á skutlunni þegar hún komst heim. En hún missti aldrei móðinn og gafst aldrei upp.

Heilsan gaf sig smám saman og að lokum var henni ekki stætt á að búa ein. Hún fór á sjúkrahús en endaði á Hrafnistu við Sléttuveg. Í gegnum árin hefur hún þurft að þiggja margvíslega þjónustu. Þar kynntist hún mörgum sem reyndust henni ómetanlega vel og ekki er mögulegt að telja upp hér. Við þökkum þeim allt sem þeir gerðu fyrir hana og okkur.

Ásgeir Valur og Hildur.
----------------------------------------------------

Ég kveð ömmu mína, Kristjönu Heiðberg Guðmundsdóttur, með miklum söknuði. Það er sárt að sjá á bak ömmu sem var ein helsta stoð og stytta okkar fjölskyldu. Hún var með einstaklega sterkan og ákveðinn persónuleika og gekk strax í verkin með heilum hug. Hún var mikill vinnuþjarkur og mínar æskuminningar eru af henni í dökkbláu Símaflíspeysunni með farsímann við eyrað.

Okkur ömmu kom ekki alltaf vel saman, enda báðar skapstórar. Við vorum líkar og ólíkar í senn; báðar þverar en innst inni með viðkvæmt hjarta. Það átti til að koma upp ósætti á milli okkar en vorum fljótar að fyrirgefa hvor annarri.

Við stelpurnar fórum oft í ævintýri með ömmu. Hún lagði upp úr því að við fengjum fræðslu og skemmtun í senn. Stundum gekk ýmislegt á þegar við fórum í þessar ævintýraferðir. Einu sinni fór hún með okkur á Náttúrufræðisafn Íslands. Þegar við vorum á leið á safnið lentum við í hvassri vindhviðu sem steypti okkur um koll.

Amma fékk stór blæðandi sár á hnén. Þegar við komumst loksins inn á safnið hefur eflaust verið sjón að sjá okkur. Fullorðin kona með tvö grátandi börn og stór lykkjuföll á nælonsokkabuxunum. Safnvörðurinn hefur eitthvað aumkað sig yfir okkur en það eina sem hann gat boðið okkur var smávegis bútur af plástri. Það var mikið hlegið að þessu og töluðum við um þetta sem „rokævintýrið mikla“.

Svo má ekki gleyma steinahoppi, en amma fór stundum með okkur að Kópavogskirkju og leyfði okkur að hoppa á milli steinanna fyrir utan kirkjuna. Oft á tíðum týndi amma gleraugunum sínum þannig að við þurftum að eyða dágóðri stund að leita að þeim. Þau fundust ekki alltaf þrátt fyrir mikla leit.

Við amma fórum oft tvær saman í bíó. Hún hafði ótrúlega gaman af því að fara á sögulegar stríðs- og ævintýramyndir. Oftar en ekki vorum við einu konurnar í bíósal fullum af karlmönnum og var amma yfirleitt aldursforsetinn.

Hún var óendanlega stolt af barnabörnunum sínum og studdi hún okkur í öllu því sem við tókum okkur fyrir hendur. Hún hefði sjálf viljað stunda nám við háskóla sem hún hefði lokið með sóma. Amma var einstaklega vel lesin og fróð um ýmis málefni. Oftast sofnaði hún með gleraugun á nefinu og bók í hendi.

Það er svo margt sem ég er henni þakklát fyrir, sérstaklega að hafa ávallt trú á mér. Ég tel það forréttindi að hafa alist upp með ömmu sem fyrirmynd. Hún var ein sterkasta kona sem ég þekki og gekk hún í gegnum lífið án þess að láta neitt stoppa sig. Hennar síðustu ár voru erfið og var heilsu hennar farið að hraka. Hún var oft verkjuð og átti erfitt með gang. Minnið var hægt og bítandi að tapast og fannst mér á síðustu mánuðum eins og partur af henni væri þegar farinn frá okkur.

Þótt hún hafi verið orðinn mikill sjúklingur náði hún oft að setja upp það yfirbragð að hún væri hressari en hún var í raun. Innst inni var hún ung kona í blóma lífsins og var því erfitt fyrir hana að láta eftir það sjálfstæði sem hún barðist svo lengi fyrir. Ég trúi því að hún sé komin á betri stað þar sem henni líður betur og hefur loksins fundið hvíldina.

Meira á www.mbl.is/andlat

Þorbjörg Ásgeirsdóttir.
--------------------------------------------------------------------

Amma var alveg einstök kona. Hún gerði allt sem hún gat fyrir alla þótt hún þyrfti á meiri aðstoð að halda en þeir sem hún hjálpaði, jafnvel þótt hún hefði aldrei viðurkennt það. Hún gerði allt fyrir mig og hin barnabörnin sín. Þegar ég var lítil fórum við í „leiðangur“ hverja helgi. Það byrjaði ávallt með kjötsúpu í Perlunni þar sem við borðuðum og skipulögðum daginn. Hún fór með mér í bíó, Þjóðminjasafnið, steinahopp og margt fleira. Ég man að uppáhaldið mitt var steinahopp fyrir framan Kópavogskirkju, hún var svo hrædd um að ég myndi detta en vildi samt að ég hefði gaman. Einnig gætu enn verið einhver gleraugu sem hún týndi þarna.

Hún var alltaf til staðar fyrir okkur, ef mamma og pabbi voru að fara eitthvað kom hún heim með ferðatöskuna eða var búin að gera allt klárt heima hjá sér fyrir okkur til að gista. Hún var svakalegur ökumaður og ég veit að ef ég hefði verið eldri hefði ég verið mjög hrædd með henni í bíl. Það var í einu skiptin sem ég sá hana pirraða og oft villtumst við og vissum ekkert hvert við vorum að fara en þá sagði hún alltaf að þetta yrði bara nýja ævintýrið okkar.

Hún fór með mig á marga staði og ekki aðeins í raunveruleikanum; meðan við keyrðum bjuggum við oft til sögur saman eða fórum með gátur. Hún var alltaf að spyrja okkur um námið. Hún hefði elskað að stunda meira nám. Hún hafði áhuga á öllu, hvort sem það var saga, stærðfræði eða hvað sem er. Hún vildi vera til staðar við alla viðburði, hún hefði viljað sjá okkur allar stelpurnar klára nám, giftast, eignast börn o.fl. en það mun víst vera á annan hátt en við vorum að vonast til. Ég elska hana svo mikið og ég mun sakna hennar svo mikið.

Anna Lilja Ásgeirsdóttir.
------------------------------------------------------------------

Ein af fyrstu minningunum sem ég á af ömmu Kristjönu var þegar við sátum í eldhúsinu hennar í íbúðinni sem hún og afi Snorri höfðu byggt sjálf, amma sitjandi í appelsínugula stólnum sínum og ég á litlum brúnum stól að mala kaffibaunir í gamalli kaffikvörn. Hún var mikil kaffikona en passaði þó alltaf upp á að kaupa sér kaffibaunir því að hún vissi hversu gaman mér þætti að mala þær fyrir hana.

Amma var ein gjafmildasta manneskja sem til var. Hún vildi allt fyrir mig og systur mínar gera, hvort sem það var að fara með okkur á náttúrugripasafn í hávaðaroki eða vera með okkur í steinahoppi til miðnættis. Ófá skiptin bauð hún okkur í bíó og kom við á vídeóleigu í heimleiðinni, við mikinn fögnuð okkar.

Mér og ömmu kom alltaf óskaplega vel saman. Þegar ég var um fimm ára gömul byrjaði ég að hafa áhuga á öllu því sem gerðist „í gamla daga“. Ég vildi fá að vita allt um hvernig lífið var í gamla daga og leitaði ég því oft til ömmu Kristjönu sem var algjör viskubrunnur. Við fórum saman á söfn þar til við þekktum þau betur en lófana á okkur, flettum í ættfræðibókum og myndaalbúmum og fórum með vísur og kvæði.

Amma var alltaf mjög ævintýragjörn og hvatvís kona. Það gerðist oft að amma tók mig með í sunnudagsbíltúr og áður en við vissum af vorum við komnar austur fyrir fjall. Einnig fórum við í nokkrar ferðir með Félagi eldri borgara í Kópavogi, þar sem ég var langyngsti farþeginn.

Margar af mínum bestu æskuminningum eru ævintýrin sem ég átti með ömmu Kristjönu. Þó mun ég sakna góðmennskunnar hennar mest, hversu tilbúin hún var alltaf að hjálpa hverjum sem þurfti á henni að halda og hversu heitt og innilega hún elskaði fjölskylduna sína. Söknuðurinn er mikill og sár en það veitir hugarró að hugsa um ömmu í appelsínugula stólnum með kaffibollann sinn. Ég vona að afi Snorri standi sig vel við að mala kaffibaunirnar.

Dagný Ásgeirsdóttir.
-----------------------------------------------------------

Elsku amma Kristjana.

Það var alltaf fjör að vera með þér. Við munum sakna þíns góða skaps sem fylgdi þér hvar sem þú varst. Þú hafðir ótrúlegan hæfileika til að fá alltaf bestu þjónustuna, hvort sem við vorum á veitingastað eða í matvörubúð. Þú hafðir einlægan áhuga á öðru fólki og það hefur gefið þér marga góða vini og góðar stundir í gegnum lífið. Allt sem þú gerðir, gerðir þú með athygli á smáatriðum og allt var gert af mikilli vandvirkni. Þetta endurspeglaðist bæði í starfsævi þinni, þar sem þú stóðst þig alltaf til fullnustu og fékkst mikla viðurkenningu fyrir störf þín, en einnig í öllu sem þú gerðir fyrir okkur, þar sem ekkert var nógu gott.

Þú passaðir alltaf upp á að hlutirnir væru gerðir en ekki gleymdust í minnisbókinni. Ef við nefndum hugmynd eða nokkrar hugsanir við þig, þá leið aldrei langur tími áður en hún var vakin til lífsins með hjálp þinni. Þú hefur alltaf verið frábær til að efla sjálfstraust okkar, hrósa okkur og styðja okkur í öllu sem við höfum gert.

Þrátt fyrir að við byggjum langt í burtu komst þú oft að heimsækja okkur til Danmerkur og sást til þess að við ættum ógleymanlega dvöl þegar við vorum hjá þér. Við munum eftir „sleep overs“ hjá þér með frænkum okkar þegar við vorum litlar. Við fengum okkur pizzu, sáum Kitty Kitty Bang Bang og fórum í óvissuferð um bæinn í Draumaprinsinum. Við vissum aldrei hvað kvöldið myndi bera í skauti sér, en það endaði alltaf með því að það voru óvænt og ógleymanleg kvöld. Það var alltaf rosalega gaman og þú stjanaðir við okkur og gerðir allt fyrir okkur.

Í maí 2019 giftum við Anders okkur hér á Íslandi. Þetta var yndislegur dagur sem við munum alltaf muna eftir og getum við sérstaklega þakkað þér fyrir það. Þegar ég nefndi það við þig að við vildum halda brúðkaupið á Íslandi varstu fljót að hjálpa okkur að finna hinn fullkomna stað og láta hlutina gerast. Á sjálfan brúðkaupsdaginn varst þú eins og alltaf í fínustu fötunum þínum (og jafnvel með smá háa hæla, þar sem maður getur ekki komið í brúðkaup án hárra hæla). Það var ABBA show í næsta sal og þú og Ásgeir byrjuðuð dansinn og sáuð til þess að við fengum ógleymanlega veislu.

Þú hefur alltaf verið hluti af lífi okkar og það heldur áfram gegnum þær góðu minningarnar sem við eigum um þig. Það verður ekki það sama að koma til Íslands án þess að sjá þig og njóta samveru þinnar.

Eva Björk.
-----------------------------------------------------------

Þú varst frábær kona. Eins og í FRÁBÆR. Þú varst góð, gjafmild, víðsýn, ævintýraleg og skemmtileg. Þú varst aðgerðamanneskja og vildir alltaf gera hlutina strax og hjálpa fólki til að koma vandamálum sínum í lag. Þú varst mikilvæg manneskja í lífi mínu og ég mun sakna þín óskaplega núna þegar þú ert ekki lengur hjá okkur. Jafnvel þó að við byggjum langt í burtu léstu mig finna að ég var elskuð og mikils metin. Ég mun sakna okkar löngu samtala í síma og synir mínir munu sakna langömmu sinnar. Þeir tala alltaf mjög elskulega um þig og þó að þeir séu ungir þá mun ástin og viðurkenningin sem þeir fundu frá þér hafa áhrif – rétt eins og það hefur haft á mig.

Ég á svo margar góðar minningar um þig. Ég man að ég hef alltaf haft svo gaman með þér, sem barn og sem fullorðinn. Ferðir okkar um Ísland í gömlu bláu Lödunni þinni, sitjandi í aftursætinu og borðandi alls konar nammi og við stoppuðum á leiðinni til að klappa köttum, hestum og kindum. Fórum í berjamó til að finna dýrindis bláber. Hestaferðirnar sem við fórum, bara þú og ég. Þú varst alltaf tilbúin í ævintýri og vildir sjá til þess að fólkið í kringum þig upplifði mikið.

Eitt sumarið skráðir þú mig í reiðskóla og ég elskaði það – ég er svo þakklát fyrir þá reynslu sem ég fékk, þökk til þín. „The Sleepovers“ með frænkum okkar heima hjá þér, við klæddum okkur í fallegu fötin þín og settum á okkur fínu skartgripina þína. Þú fórst með okkur í bíó, sund og á flotta veitingastaði. Hvað sem það var, þú gerðir allt skemmtilegt.

Þú skilur eftir tómarúm í mínu lífi en þú munt lifa í minningunni og ég mun halda áfram að láta þig hvetja mig til að verða betri manneskja. Ég er þér að eilífu þakklát og ljós þitt mun stöðugt skína í hjarta mínu.

Karen Lilja.
------------------------------------------------------

Kæra vinkona. Nú eru liðin rúm 30 ár síðan við hittumst á námskeiði hjá Jónu Rúnu Kvaran, – allar þangað komnar til að sjá aðeins meira af alheiminum. Ákveðið var þá, að loknu námskeiði, að hittast aftur í turnherberginu á Hótel Borg. Þetta var glæsileg byrjun.

Við vorum sjö konur sem þar mættum og héldum síðan hópinn og hittumst jafnan einu sinni í mánuði.

Við nefndum okkur Galdragengið, enda margt brallað; spáð í spil og bolla og lesið í rúnir. Ekkert var okkur óviðkomandi í þeim efnum, vandamál voru krufin til mergjar og fullkominn trúnaður ríkti.

Oftlega leituðum við út í náttúruna til að finna kraftinn frá gróðrinum, hafinu, himninum og regnboganum, svona mætti lengi telja.

Oftast hittumst við hjá þér, Kristjana mín, alltaf hlýlegt og notalegt. Ótal ógleymanlegar stundir og fádæma gestrisni sem við viljum þakka. Þú varst félagslynd með afbrigðum og hafðir sérstakt drottningarfas.

Í dag erum við bara þrjár eftir. Þið hinar farnar og komnar með vitneskju um hvað er fyrir handan, en við hinar sitjum hér, rifjum upp og höldum áfram að leita svara.

Við þökkum samveruna og hlökkum til endurfunda þegar þar að kemur.

Ásdís, Guðlaug og Sonja, Galdragenginu.
-----------------------------------------------------

Ég hitti Kristjönu fyrst á fundi hjá Félagi íslenskra símamanna vorið 1980, en Kristjana var þá nýráðinn fulltrúi hjá Innheimtu Landsímans. Hún var mjög elskuleg og ræðin. Það fór strax frá fyrstu kynnum vel á með okkur. Um sumarið kynntist ég svo ungum manni í Kaupmannahöfn sem reyndist vera sonur hennar. Þetta var Gylfi maðurinn minn.

Það var alltaf mikið um að vera hjá Kristjönu og aldrei slegið slöku við. Hún var hörkudugleg og mjög vinnusöm. Hún sætti sig aldrei við ef slegið var slöku við. Hún gerði allt 100% hvort sem var vinnan hjá Símanum eða eftir að hún fór á eftirlaun og vann hjá Félagi eldri borgara i Kópavogi, fyrst sem gjaldkeri og síðan sem formaður. Það gilti einnig þegar hún fór á söfn, þá var aldrei hlaupið í gegn heldur allt skoðað vel og vandlega.

Það var gaman að vera með Kristjönu. Eftirminnileg eru matarboðin hjá henni á Þingholtsbrautinni. Þar var alltaf fjör og gaman. Það var alltaf gaman þegar hún heimsótti okkur í Danmörku og þá var aldrei setið heima, en söfn, kirkjur og hallir skoðaðar.

Eftirminnileg er ferð sem við fórum með henni í Pýreneafjöllin, en þar vorum við í húsi sem góðir vinir hennar eiga. Hér kom í ljós hve auðvelt hún átti með að kynnast fólki. Við komum að lítilli kirkju sem var lokuð, en hún náði svo góðu sambandi við konuna sem sá um kirkjuna að hún opnaði hana fyrir okkur. Þær virtust skilja hvor aðra þótt konan talaði bara frönsku og Kristjana ekki orð í frönsku.

Síðasta utanlandsferð Kristjönu var árið 2010 en þá kom hún til okkar í Danmörku og fór með okkur til Berlínar. Hér naut hún þeirra frábæru safna sem borgin býður upp á og það var ekki slegið slöku við þótt hún ætti orðið erfitt með gang. Við hin yngri vorum löngu sest í kaffiteríuna til að hvíla okkur.

Ég mun sakna hennar og sakna þess að geta ekki lengur spjallað við hana, hvort sem er í síma eða sitja með henni í sólstofunni hjá henni í Fannborginni.

Hvíl i friði, kæra Kristjana.

Guðfinna Alda.
-------------------------------------------------- 

mbl.is - 5. febrúar 2021 | Minningargrein

Kristjana Guðmundsdóttir Kristjana Heiðberg Guðmundsdóttir fæddist 20. janúar 1932 á Siglufirði.

Hún lést 29. janúar 2021 á Hrafnistu við Sléttuveg. Foreldrar hennar voru Guðmundur Guðmundsson, f. 06.04. 1905, d. 09.11. 1967, stórkaupmaður og Anna Lilja Steinþórsdóttir, f. 09.12. 1906, d. 04.08. 1980, matráðskona. Kristjana átti tvö hálfsystkini, samfeðra, þau Sigríði Theodóru Guðmundsdóttur, f. 14.02. 1931, hjúkrunarfræðing og Guðmund Eiríksson Guðmundsson, f. 08.03. 1934, d. 18.03. 1989, lögregluþjón.

Eiginmaður Kristjönu var Snorri Ásgeirsson, f. 15.07. 1926, d. 04.05. 1989, rafverktaki. Synir þeirra eru Björgvin Gylfi Snorrason, f. 07.07. 1951, myndhöggvari og Ásgeir Valur Snorrason, f. 28.12. 1961, svæfingahjúkrunarfræðingur. Eiginkona Björgvins Gylfa er Guðfinna Alda Skagfjörð, f. 02.11. 1953, viðskiptafræðingur. Börn þeirra eru Karen Lilja, f. 14.04. 1985, viðskiptafræðingur og Eva Björk, f. 28.11. 1988, stærðfræði-hagfræðingur.
Maki Karenar Lilju er Christian Guterres, f. 16.05. 1984, viðskiptafræðingur. Synir þeirra eru Tao, f. 2012, Soul, f. 2014, og Matti, f. 2019. Eiginmaður Evu Bjarkar er Anders Ødum, f. 18.12. 1987, líftæknifræðingur og eiga þau eina dóttur, Solveigu, f. 2019.
Eiginkona Ásgeirs Vals er Hildur Gunnarsdóttir, f. 26.09. 1965, sjúkraliði. Dætur þeirra eru Þorbjörg, f. 22.11. 1990, sagnfræðingur, Dagný, f. 03.08. 1996, læknanemi og Anna Lilja, f. 16.09. 2002, menntaskólanemi.

Kristjana ólst upp á Siglufirði hjá móður sinni og flutti síðan til Reykjavíkur þegar hún var 13 ára. Kristjana gekk í Verzlunarskóla Íslands í þrjá vetur.

Í apríl 1959 hóf Kristjana störf á Langlínumiðstöð Landsímans. Árið 1972 hóf hún störf sem landsímavörður og starfaði þar til janúarmánaðar 1978. Frá 1979 starfaði hún sem fulltrúi hjá innheimtudeild Landsímans. Árið 1986 var hún ráðin sem deildarstjóri innheimtudeildarinnar. Í júlí 1990 vann hún sig upp í stöðu skrifstofustjóra hjá innheimtunni. Því starfi sinnti hún allt til starfsloka árið 2002.

Kristjana var öflug í ýmsum félagsstörfum. Hún starfaði mikið með Félagi íslenskra símamanna og sat þar í ritnefnd. Hún var hjálparliði hjá Almannavörnum um árabil. Þá hélt hún utan um hóp afmælisárgangs Siglfirðinga fæddra árið 1932 sem hittust á fimm ára fresti frá árinu 1982.
Eftir starfslok starfaði hún hjá Félagi eldri borgara í Kópavogi. Hún bar ávallt hag félagsins fyrir brjósti og lagði sig alla fram um að efla félagsstarf eldri borgara.

Fyrstu tvö árin var hún gjaldkeri og tók hún svo við störfum formanns félagsins í mars 2007. Kristjana var formaður Félags eldri borgara í Kópavogi í sjö ár og var hún gerð að heiðursfélaga þann 22. nóvember 2013.
Útför Kristjönu fer fram frá Digraneskirkju í dag, 5. febrúar 2021, klukkan 15. Vegna aðstæðna í þjóðfélaginu geta einungis nánustu vinir og ættingjar verið viðstaddir athöfnina.

Athöfninni verður streymt af slóðinni https://www.skjaskot.is/kristjana - Hlekk á streymið má nálgast á mbl.is/andlat

Ég kveð ömmu mína, Kristjönu Heiðberg Guðmundsdóttur, með miklum söknuði. Það er sárt að sjá á eftir ömmu Kristjönu sem var ein helsta stoð og stytta okkar fjölskyldu. Hún var með einstaklega sterkan og ákveðinn persónuleika. Hún lét ekkert stoppa sig og gekk strax í verkin með heilum hug.

Hún var mikill vinnuþjarkur og mínar æskuminningar af ömmu eru af henni á skrifstofu hennar hjá Símanum þar sem hún var skrifstofustjóri innheimtunnar. Það var alltaf mikið að gera hjá ömmu og hef ég sterka minningu af henni þar sem hún sat í dökkbláu Póst-og síma flíspeysunni með farsímann við eyrað. Þá gisti hún stundum heima hjá okkur á meðan pabbi var á næturvöktum og áttum við margar góðar stundir saman.

Okkur ömmu kom nú ekki alltaf vel saman, enda báðar skapstórar og ákveðnar. Við vorum of líkar og ólíkar í senn; báðar þverar og frekar en innst inni með viðkvæmt hjarta. Mér fannst amma stundum segja mér of mikið til og þá átti til að koma upp ósætti á milli okkar. Þrátt fyrir þetta vorum við fljótar að fyrirgefa hvor annarri.

Við stelpurnar fórum oft í ævintýri með ömmu. Við fórum á söfn og sýningar með henni og lagði hún mikið upp úr því að við fengjum fræðslu og skemmtun í senn. Stundum gekk ýmislegt á þegar við fórum í þessar ævintýraferðir. Í eitt skiptið fór hún með mér og Dagnýju á Náttúrufræðisafn Íslands. Þegar við vorum á leið í safnið lentum við í hvassri vindkviðu sem steypti okkur um koll og við veltumst niður í götuna. Ég fékk smáskeinu á hnéð, en amma fékk stór blæðandi sár á bæði hnén.

Þegar við komumst loksins inn á safnið í skjól hefur eflaust verið sjón að sjá okkur. Fullorðin kona með tvö grátandi börn og stór lykjuföll á nælon sokkabuxunum. Safnvörðurinn hefur eitthvað aumkað sig yfir okkur en það eina sem hann gat boðið okkur úr sjúkrakassanum var smávegis bútur af plástri. Það var mikið hlegið að þessari sögu og frá því töluðum við um þetta atvik sem rokævintýrið mikla.

Svo má ekki gleyma steinahoppi, en amma fór stundum með okkur að Kópavogskirkju og leyfði okkur að hoppa á milli steinanna fyrir utan kirkjuna. Oft á tíðum týndi amma gleraugunum sínum þannig að við þurftum að eyða dágóðri stund í að leita að gleraugunum hennar ömmu. Þau fundust ekki alltaf þrátt fyrir ítarlega leit.

Við amma fórum oft tvær saman í bíó. Hún hafði ótrúlega gaman af því að fara á sögulegar stríðs- og ævintýramyndir sem enginn annar nennti að fara með mér á. Oftar en ekki vorum við eina kvenfólkið í bíósal fullum af karlmönnum, enda voru þetta yfirleitt ævintýra- og hasarmyndir. Við skemmtum okkur alltaf konunglega og var amma yfirleitt aldursforsetinn á þessum sýningum.

Ekki nóg með að hún hafi farið með mér á allar þessar sýningar þá stóð hún einu sinni í röð fyrir forsöluna á frumsýningu þriðju myndar Lord of the Rings. Þá var amma farin að nota hækju og átti erfitt með að standa í langan tíma. Hún lét það nú ekki á sig fá og náði að sannfæra einhvern í röðinni að ná í stól fyrir sig á meðan hún beið í klukkutíma langri röð bara til þess að fá miða fyrir afmælisdaginn minn. Það var fátt sem hún hefði ekki gert fyrir barnabörnin sín.

Hún var óendanlega stolt af öllum barnabörnunum sínum og studdi hún okkur í öllu því sem við tókum okkur fyrir hendur. Ég áttaði mig ekki á því fyrr en ég varð fullorðin hvað hún hefði notið þess að vera ung kona í dag. Hún hefði svo notið þess að stunda nám við háskóla og fengið að grúska í fræðibókum á bókasafninu í friði. Hún hefði lokið því með sóma líkt og öllu öðru sem hún tók sér fyrir hendur. Þrátt fyrir að hafa aldrei fengið það tækifæri að ganga menntaveginn þá var amma einstaklega vel lesin og fróð um hin ýmsu málefni. Oftar en ekki sofnaði hún með gleraugun á nefinu og bók í hendi.

Hún var sú sem hvatti okkur til að fara á söfn og var hún mikið fyrir listir og menningu. Okkur var sérstaklega minnisstæð franska listasýningin sem haldin var í Listasafni Íslands. Þar kviknaði fyrst áhugi minn á listfræði og listasögu sem var áhugamál sem við amma deildum saman.
Það er svo margt sem ég er henni þakklát fyrir, þá sérstaklega að hafa trú á mér þegar fáir aðrir höfðu það. Hún studdi mig ávallt í námi og hvatti mig alltaf áfram. Ég tel það forréttindi að hafa alist upp með ömmu Kristjönu sem fyrirmynd.

Hún var ein sterkasta kona sem ég þekki og ég dáist að því hvernig hún gekk í gegnum lífið án þess að láta neitt stoppa sig. Hennar síðustu ár voru mjög erfið og var heilsu hennar farið að hraka. Hún var oft mikið verkjuð og átti erfitt með gang. Minnið var hægt og bítandi að tapast og fannst mér á þessum síðustu mánuðum eins og partur af henni væri þegar farinn frá okkur. Þótt hún hafi verið orðinn mikill sjúklingur þá náði hún oft að setja upp það yfirbragð að hún væri hressari en hún var í raun.

Hún vildi aldrei láta hafa mikið fyrir sér og var oft erfitt að fá hana til að hlíta þeim takmörkunum sem fylgdu hennar heilsubrest. Innst inni var hún alltaf ung kona í blóma lífsins og var því erfitt fyrir hana að láta eftir það sjálfstæði sem hún barðist svo lengi fyrir. Ég trúi því að hún sé komin á betri stað þar sem henni líður betur og hún getur loksins fundið hvíldina.

Þorbjörg Ásgeirsdóttir.
-----------------------------------------------------

mbl.is - 8. febrúar 2021 | Minningargrein

Kristjana Heiðberg Guðmundsdóttir fæddist 20. janúar 1932. Hún lést 29. janúar 2021.

Útför Kristjönu fór fram 5. febrúar 2021.

Það var haustið 1981 að ég frétti að skóla- og fermingarsystkini mín væru að kanna áhuga okkar sem fædd voru árið 1932 á Siglufirði á því að hittast fyrir norðan í ágústlok næsta árs. Tilefnið var að það ár urðum við fimmtug en Siglfirðingar ætluðu að minnast þess að þá væru liðin 50 ár frá því Siglufjarðarkirkja var vígð, þann 28. ágúst 1932. Mér fannst þessi hugmynd áhugaverð en verð að viðurkenna að ég hafði ekki mikla trú á að af yrði.

En þar skjátlaðist mér heldur betur. Nokkur úr hópnum hófu undirbúning ferðarinnar en hugmyndina átti skólasystir okkar, Sigríður Angantýsdóttir eða Sísí eins og hún var kölluð. Ég held að mér sé óhætt að segja að Kristjana Heiðberg sem við kveðjum hér í dag hafi verið aðalskipuleggjandinn við undirbúning ferðarinnar. Kristjana eða Gógó, eins og hún var kölluð, bókstaflega tók verkið að sér með aðstoð Sísíar og nokkurra fleiri hér sunnan heiða en einnig áttu þau sem enn voru búsett á Siglufirði mikinn og ómetanlegan þátt í þessu öllu. Gógó var í stöðugu sambandi við okkur hin og lét okkur fylgjast með.

Svona leið veturinn og þegar kom fram á vor var dagskrá ferðarinnar orðin nokkuð ljós. Gógó gaf okkur nafnið „Árgangur 32“. Síðan notuðum við þetta nafn okkar á milli eða bara „Árgangurinn“. Við buðum fyrrverandi sóknarpresti, séra Óskari J. Þorlákssyni, og konu hans, frú Elísabetu Árnadóttur, með okkur í ferðina.

Séra Óskar fermdi „Árganginn“ í Siglufjarðarkirkju þann 19. maí 1946, alls 75 börn. Mikil var gleðin og ánægjan þegar við hittumst á Siglufirði 56 skólasystkini af 69 sem þá voru á lífi. Siglfirðingar og bæjarstjórn tóku vel á móti okkur. Við mættum öll til hátíðarguðsþjónustu í Siglufjarðarkirkju í tilefni vígsluafmælisins. Nú rak hver skipulagði viðburðurinn annan. Gógó og Ólafur Einarsson, þá ráðherra, höfðu orð fyrir hópnum þegar við átti, annars var dagskráin í okkar höndum. Allt vel skipulagt og vel heppnað.

Þessir ljúfu ágústdagar líða seint úr minni. Að ferð lokinni hélt Gógó áfram og boðaði okkur hér sunnan heiða saman á myndakvöld. Farið var að ræða um hvort ekki væri rétt að endurtaka ferðina fyrst svona vel tókst til. Það þurfti ekki að ræða það lengi. Ákveðið var að stefna á aðra ferð að fimm árum liðnum og auðvitað var Gógó þar í fararbroddi. Í stuttu máli fórum við til Siglufjarðar á fimm ára fresti og var okkar síðasta ferð farin 2012.

Alls fórum við sjö ferðir til okkar kæru heimabyggðar og alltaf tóku Siglfirðingar vel á móti okkur. Rætt var um að fara eina ferð enn árið 2017. Fallið var frá því. Heilsufarið farið að segja til sín auk þess sem fækkaði í „Árganginum“. Gógó var samt ekki búin að sleppa af okkur hendinni. Síðustu ár hefur hún hóað okkur, sem búum hér sunnan heiða, saman á mánaðarlega kaffifundi, nú síðast í mars sl. en þá urðum við að hætta að hittast vegna Covid. Það dugði ekki minna en heimsfaraldur til þess að stöðva þessa dugmiklu konu.

Heilsu Gógóar tók mjög að hraka á síðustu mánuðum og andaðist hún á Landspítalanum þann 29. janúar sl.

Ég kveð mína kæru skólasystur með virðingu og þakklæti fyrir örlæti hennar, kærleika og störf í þágu okkar í „Árgangi 32“. Blessuð sé minning hennar.

Börnum Gógóar og fjölskyldum votta ég mína dýpstu samúð.

Henning Á. Bjarnason.
--------------------------------------------------

Kær frænka okkar, Kristjana Heiðberg Guðmundsdóttir, er látin í hárri elli. Það er ekki langt síðan að Gógó frænka, eins og við kölluðum hana alltaf, leið virðulega um götur Kópavogs á skutlunni sinni og taldi sér allir vegir færir. Hún kom ósjaldan við hjá mömmu í Sunnuhlíð til að spjalla við frænku sína um atburði líðandi stundar eða til þess að rifja upp bernskuárin. Það var báðum mikils virði að eiga hvor aðra að síðustu misserin, sem endranær, og nú eru báðar gengnar á vit feðra sinna með hálfs árs millibili.

Mamma og Gógó frænka voru systradætur og ólust upp á Siglufirði. Gógó var nokkrum árum eldri en af gömlum myndum af dæma hafa þær, mamma, Baddý móðursystir okkar og Gógó, verið eins og samlyndar systur. Stórborgarblær lék um Siglufjörð á þessum árum og ungar stúlkur fóru ekki varhluta af þeim menningarstraumum sem léku um síldarbæinn. Gógó spilaði listavel á gítar og smitaði frænkur sínar með hljóðfæraslætti sínum; hún var glæsilega til fara og mikil fegurðardís svo eftir var tekið, orðheppin með afbrigðum og lá þá ekki á norðlenskum framburði sínum.

Örlögin höguðu því þannig til að fjölskyldur okkar settust að í Kópavogi. Gógó og Snorri fluttust vestur á Þinghólsbraut og ólu þar upp syni sína tvo, Gylfa og Ásgeir Val, en foreldrar okkar settust að austur á Álfhólsvegi og brutu sér nýtt land til búsetu. Heimsóknir voru tíðar á milli okkar frændfólksins og var ekki amalegt fyrir unga drengi að setjast að veisluborði hjá þeim hjónum. Stundum var haldið í bíltúr á frambyggða Willysnum þeirra suður með sjó; ógleymanleg er ferð sem við fórum eitt sinn suður að Selatöngum; við strákarnir hristumst eins og skopparakringlur í sætunum – skellihlæjandi – meðan Snorri mjakaði Willysnum hægt og bítandi um stórgrýtta slóð. Þá var Strandamaðurinn í essinu sínu.

Gógó frænka setti sterkan svip á æsku okkar og var okkur alla tíð haukur í horni. Við minnumst hennar með hlýhug og þakklæti og vottum Gylfa og Ásgeiri Val og fjölskyldum þeirra innilega samúð okkar.

Gunnsteinn og Pétur Már Ólafssynir.
----------------------------------------------------------

Það er erfitt að kveðja kæra vinkonu, minningarnar streyma fram en orðin festast ekki á blað en þyrlast upp eins og lauf í vindi. Við Kristjana áttum að hittast, það er ég sannfærð um og það gerðist einmitt á réttum tíma í lífi okkar beggja. Ég fór á námskeið, settist í fyrsta auða sætið og kynnti mig fyrir næstu konu sem var einmitt Kristjana og það fyrsta sem hún sagði við mig var: „Ég talaði við þig í síma í gær, ég þekki röddina þína!“ Mikið rétt, ég hafði hringt til Símans deginum áður þar sem Kristjana var skrifstofustjóri.

Þetta næmi hafði hún gagnvart fólki og frá þessari stundu urðum við vinkonur. Vinátta er eins og dýrmæt gjöf sem gleður ekki bara þegar gjöfin er gefin heldur varir ævilangt og mikið áttum við Kristjana margar skemmtilegar og góðar stundir saman og á vináttu okkar féll aldrei skuggi. Faðmurinn var stór, hann rúmaði ekki bara mig heldur börnin mín líka og ég gleymi ekki ferðalaginu þegar þú bauðst mér og dóttur minni til Akureyrar með viðkomu á fæðingarstað þínum Siglufirði.

Auðvitað fórum við ekki göngin því ég átti að njóta þess að fara gamla veginn og sjá yfir fjörðinn. Þú bentir og bentir í allar áttir og sagðir mér nöfnin á því sem fyrir augu bar en ég sat stjörf og stundi upp: „Kristjana, ég sé ekki neitt, einhver verður að horfa á veginn.“ Þú varst mikil hannyrðakona eins og sjá mátti á heimili þínu og í dag á ég marga fallega hluti sem þú málaðir og gafst mér. Ég kynntist aldrei honum Snorra þínum en hann var Strandamaður eins og ég, Þú sagðir mér margar sögur frá ferðum ykkar Snorra og drengjanna ykkar um landið og þær frásagnir voru svo lifandi og skemmtilegar að það var eins og ég hefði verið þátttakandi í þeim en ekki hlustandi.

Kæra vinkona, minningabrot raðast saman í huganum, þú í fallega rauða flauelskjólnum á gamlárskvöldi í Kambaselinu, falleg eins og fyrirsæta, leiðbeinandinn minn þegar ég þurfti ráð, sem var oft, sögumaðurinn sem gat látið fólk gleyma stund og stað með lifandi frásögn, sagnfræðingurinn sem gat galdrað fram ritverk með léttum leik og fræðimaðurinn sem átti svo auðvelt með að útskýra. Fyrst og fremst var það lífsgleðin og krafturinn sem fylgdi þér sem er minnisstæðast og þitt geislandi bros.

Þegar heilsan gaf sig lagðir þú ekki árar í bát, þegar þú gast ekki lengur ekið bíl þá var gengið og þegar þér var það um megn var notast við fjórhjólið, uppgjöf var ekki til í þínum huga. Gestrisni þín var einstök og tíminn flaug alltaf þegar við hittumst. Frá íbúðinni þinni í Fannborg var víðsýnt og við sátum oft á svölunum og nutum þess að sitja saman, þá þurfti engin orð, samveran nægði. Síðastliðið ár var erfitt fyrir okkur báðar og samverustundirnar allt of fáar en við spjölluðum saman í síma og það varð að nægja. Ég sendi afkomendum þínum samúðarkveðjur, þú varst stolt af þeim og mér fannst ég þekkja þau öll af myndum og frásögnum.

Ég kveð þig með söknuði kæra vinkona með ljóði Davíðs Stefánssonar sem heitir Vinátta:

  • Hverju sem ár
  • og ókomnir dagar
  • að mér víkja,
  • er ekkert betra
  • en eiga vini
  • sem aldrei svíkja.

Þín vinkona,  Svala.